Η 26η Ιουλίου έχει ανακηρυχθεί από την ΟΥΝΕΣΚΟ, τον πολιτιστικό βραχίονα του ΟΗΕ, ως Διεθνής Ημέρα για την προστασία των Μαγκρόβιων Οικοσυστημάτων («International Day for the Conservation of the Mangrove Ecosystem»), που κινδυνεύουν με εξαφάνιση λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Τα μαγκρόβια δάση ή οικοσυστήματα αποτελούνται από μικρά ξυλώδη δέντρα, ανθεκτικά στο αλάτι και απαντώνται στις αβαθείς παραλίες περιοχών με τροπικά και υποτροπικά κλίματα. Στο ιδιόμορφο αυτό περιβάλλον ζει μια πλούσια πανίδα που σε μεγάλο βαθμό είναι αμφίβια (καβούρια, ψάρια, έντομα).
Ο κύριος ρόλος του μαγκρόβιου δάσους είναι η παραγωγή απορριμάτων φύλλων και αποσαθρωμένης οργανικής ύλης που μεταφέρεται στις πιθανές γειτονικές λιμνοθαλάσσιες ή κοραλλιογενείς περιοχές, ή σε αυτές που αποτελούνται από λιβάδια φύκης, με αποτέλεσμα αυτά να αποτελούν τροφή για τα ψάρια και πηγή εισοδήματος για τους κατοίκους αυτών των περιοχών. Οι περισσότερες τροπικές γαρίδες του εμπορίου αλλά και πολλά είδη ψαριών εξαρτώνται άμεσα απο αυτό το είδος τροφής.
Εκτός της τροφής, τα μαγκρόβια δάση παρέχουν και κατάλυμα για υδρόβια πτηνά, αλιγάτορες, μοσχοπόντικες, καβούρια, γαρίδες και πολλά είδη ψαριών ειδικά στην βρεφική τους ηλικία.
Έχει αναγνωριστεί επίσης ότι τα μαγκρόβια δέντρα της παράκτιας ζώνης αυτών των περιοχών αποτελούν καθοριστικό ρυθμιστή για τα παλιρροϊκά κύματα τα οποία θα είχαν πολύ πιο ζημιογόνες επιπτώσεις ειδικά σε κάποιες περιοχές που βρίσκονται πιο κοντά στη στάθμη της θάλασσας.
Το 1980 η κυβέρνηση του Μπαγκλαντές, φυτεύοντας τέτοια δέντρα, έσωσε χιλιάδες ζωές και εξοικονόμησε εκατομμύρια δολάρια προστατεύοντας τον πληθυσμό της και τα σπίτια του απ τους κυκλώνες του 1991 που έπληξαν την νοτιοανατολική ακτή της χώρας.
Σε γενικές γραμμές το μαγκρόβιο δάσος είναι ανθεκτικό στις πιέσεις που δέχεται αλλά παρ᾽όλα αυτά η εκτεταμένη προσάμμωση, η ιζηματοποίηση και οι πετρελαιοκηλίδες εμποδίζουν την πρόσληψη του οξυγόνου και απειλούν με θνησιμότητα το οικοσύστημα.
Ένα κύριο, τέλος πρόβλημα για το περιβάλλον αυτό είναι η διάθεση του ανθρώπου να υπερεκμεταλλευτεί τους πόρους του και να το μετατρέψει σε εμπορικές, βιομηχανικές και γεωργικές ζώνες υπερυλοτομώντας το παράλληλα λόγω των αυξημένων αναγκών των περιοχών σε ξύλο.