Πέθανε η Τζίνα Λολομπρίτζιτα

• Σημάδεψε το σινεμά στις δεκαετίες του ΄50 και του ’60

Πέθανε σε ηλικία 95 ετών η θρυλική ηθοποιός Τζίνα Λολομπρίτζιτα. Με το παρατσούκλι «Lollo», ήταν μια από τις σημαντικότερες ευρωπαίες ηθοποιούς και σύμβολο του σεξ της δεκαετίας του 1950 και του 1960 διεθνώς.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας της συνεργάστηκε με Ιταλούς σκηνοθέτες μεγάλου καλλιτεχνικού διαμετρήματος όπως οι Βιττόριο ντε Σίκα, Μάριο Μονιτσέλι, Πιέτρο Τζέρμι και Μάριο Σολντάτι. Στη Γαλλία συνεργάστηκε με σκηνοθέτες του διαμετρήματος των Ρενέ Κλαιρ και Κριστιάν-Ζακ.

Την έχουν αποκαλέσει «την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου» και «Μόνα Λίζα του 20ου αιώνα».
Πέρα από την έβδομη τέχνη, οι καλλιτεχνικές ανησυχίες της Τζίνα Λολομπρίτζιτα εκφράστηκαν με την ενασχόλησή της με τη φωτογραφία και αργότερα με τη γλυπτική από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70, όταν αραίωσε τις εμφανίσεις της στον κινηματογράφο.

Η καταγωγή

Η Τζίνα Λολομπρίτζιτα γεννήθηκε στο Σουμπιάκο, στην επαρχία της Ρώμης, στις 4 Ιουλίου 1927, κόρη του Τζιοβάνι Λολομπρίτζιτα (1897-1977), ενός πλούσιου κατασκευαστή επίπλων που έχασε όλη την περιουσία του εξαιτίας ενός αγγλο-αμερικανικού βομβαρδισμού, και της Τζιουζεπίνα Μερκούρη (1900-1970).

Όντας εγγονή της Kελιδόνια Μερόζι (1883-1995), υπεραιωνόβιας της Ιταλίας, η Τζίνα από νεαρή ηλικία, αποκαλύπτει έναν χαρακτήρα φιλόδοξο, αποφασιστικό και εριστικό, που δεν συμβιβάζεται.

Το 1944, η οικογένειά της μετακόμισε στη Ρώμη, όπου η Τζίνα μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Την άνοιξη του 1947 ένας φίλος της την έπεισε να λάβει μέρος στο διαγωνισμό της Miss Roma την τελευταία στιγμή. Η συμμετοχή της στα καλλιστεία της άνοιξε τον δρόμο για τον κινηματογράφο.

Οι ταινίες που πρωταγωνίστησε

Το 1946 πρωτοεμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη στην ταινία του Ρικάρντο Φρέντα «Ο Μαύρος Αετός» («Aquilla Nera») και στις κινηματογραφημένες όπερες του Ντονιτσέτι «Ελιξίριο του έρωτα» και «Λουτσία ντι Λαμερμούρ». Άρχισε να γίνεται γνωστή και εκτός των ιταλικών συνόρων με τις ταινίες του Κάρλο Λιτσάνι «Προσοχή! Ληστές» («Achtung! Banditi», 1951) και «Ο ιππότης και η Τσιγγάνα» («Fanfan la Tulipe», 1952) του Κριστιάν-Ζακ. Τότε ήταν που άρχισαν να την αποκαλούν χαϊδευτικά «Λολό».

Στη συνέχεια γύρισε τις ταινίες «Ωραίες της νύχτας» («Belles de nuit», 1952) του Ρενέ Κλερ, «Η Επαρχιώτισσα» («La Provinciale», 1952) του Μάριο Σολντάτι και «Ψωμί, έρωτας και φαντασία» («Pane, amore e fantasia», 1953) του Λουίτζι Κομεντσίνι, ταινίες που την επέβαλαν ως μία από τις πιο ερωτικές ηθοποιούς και με τα ωραιότερα στήθη, σταρ της εποχής.