Για το αν θυμάται την πρώτη φορά που τον αναγνώρισαν στον δρόμο μίλησε ο Αλέξανδρος Δαβιλάς.
Ο ηθοποιός ο οποίος τη φετινή χρονιά υποδύεται τον Άγη στον «Σασμό», αναφέρθηκε επίσης στον δίδυμο αδερφό του και αν έχει τύχει να τον υποδυθεί.
Θυμάσαι την πρώτη φορά που σε αναγνώρισαν στον δρόμο;
Δεν θυμάμαι. Υπάρχει πιθανότητα να αναγνώρισαν πρώτα τον δίδυμο αδελφό μου στον δρόμο και μετά εμένα.
Σας μπερδεύουν συχνά;
Συνέχεια. Πιο πολύ σταματούν στον δρόμο τον Ολύμπιο παρά εμένα. Μάλλον είναι πιο ωραίος, οπότε λένε «αυτός θα παίζει στη σειρά, αποκλείεται να είναι ο άλλος».
Έχει τύχει να υποδυθεί εσένα;
Πριν από κάποιο χρόνια είχε πάει σε ένα ξενοδοχείο στο Λουτράκι. Με πήρε λοιπόν τηλέφωνο ενώ εγώ ήμουν στην Αθήνα και μου είπε: «Λοιπόν, είσαι στο Λουτράκι, σου έχω στείλει να ανεβάσεις και δυο stories. Μην ανεβάσεις φωτογραφία από Αθήνα».
Αυτό που είχε γίνει λοιπόν ήταν ότι νόμιζαν από το ξενοδοχείο ότι είμαι εγώ. Ο αδελφός μου έβγαλε φωτογραφίες με όλο το προσωπικό και δέχτηκε την έκπτωση που του έκαναν στο δωμάτιο και το φαγητό. Του λέω «δεν ντρέπεσαι, ρε φίλε;». Και μου απαντά «μου έκαναν έκπτωση 80 ευρώ, Αλέξανδρε”. Γυρνάει πίσω, μου δείχνει τις φωτογραφίες και μου λέει «πέρασες πολύ ωραία στο Λουτράκι». Ακόμα γελάει μόνος του.
Αυτό συνέβαινε και στα μαθητικά σας χρόνια;
Εμείς μέχρι μια ηλικία -νομίζω ότι ήταν η Δ’ Δημοτικού- ήμασταν στο ίδιο σχολείο, οπότε συνέβαινε συνέχεια. Μοιάζαμε πολύ.
Γιατί αλλάξατε σχολείο;
Γιατί τσακωνόμασταν. Δηλαδή δεν τσακωνόμασταν απλά πλακωνόμασταν, οπότε ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει.
Ισχύει αυτό που λένε πως μεγαλώνοντας έρχονται ακόμη πιο κοντά τα δίδυμα αδέλφια και καταλαβαίνει ο ένας τα πάντα για τον άλλο;
Όχι. Το αντίθετο συμβαίνει. Όταν είσαι μικρός, είσαι κοντά σε απελπιστικό βαθμό. Σε βαθμό κακουργήματος. Νιώθεις τον άλλο, ξυπνάτε μαζί, κοιμάστε ταυτόχρονα, ανοίγετε το ψυγείο την ίδια στιγμή. Είναι κάτι το οποίο σε τρελαίνει. Μεγαλώνοντας και αφού μας άλλαξαν σχολείο, άλλαξε κι αυτό.
Ανεξάρτητα από την καθημερινή επαφή όμως, το νιώθεις όταν δεν είναι καλά ο αδελφός σου;
Ναι. Μια φορά είχε πέσει και είχε σπάσει το πόδι του. Ήταν στο εξοχικό μας και
εγώ ήμουν στην Αθήνα. Ξαφνικά λέω «κάτι έπαθε ο αδελφός μου». Τον πήρα
τηλέφωνο και εκείνη τη στιγμή είχε σπάσει το πόδι του. Ήταν σαν να τον είχα
ακούσει να φωνάζει από τον πόνο.
Οι φίλοι σου είναι κυρίως, από τον χώρο της υποκριτικής;
Προτιμώ οι κολλητοί μου να μην είναι από τον χώρο γιατί εμείς, οι ηθοποιοί, είμαστε λίγο παράξενοι. Άμα βγούμε μεταξύ μας μιλάμε μόνο για το θέατρο και την τηλεόραση, οπότε δεν μπορείς να πιάσεις άλλη κουβέντα. Κάποια στιγμή λοιπόν σκέφτεσαι ότι υπάρχει κι άλλη ζωή πέρα από αυτό. Υπάρχουν τα απλά, καθημερινά πράγματα. Οπότε οι κολλητοί μου και οι φίλοι μου δεν είναι ηθοποιοί.
Ρίχνοντας κάποιος μια ματιά στο Instagram σου εύκολα αντιλαμβάνεται ότι σου αρέσουν τα ταξίδια.
Όλα ψέματα είναι. Είναι κάποιες φάσεις που θέλω να ταξιδεύω συνέχεια αλλά θα έρθει και μια περίοδος που δεν θα θέλω να πάω πουθενά. Είμαι λίγο παράξενος. Μη μου δίνεις σημασία.
Ποιο είναι το καλύτερο ταξίδι που έχεις κάνει μέχρι στιγμής;
Το πιο ωραίο ταξίδι θεωρώ πως ήταν στην Τουρκία. Όταν ήμουν πολύ μικρός, πήγαμε οδικώς όλη η οικογένεια. Στον γυρισμό χαθήκαμε και δεν είχαμε βενζίνη. Το αυτοκίνητο ήταν έτοιμο να σβήσει και δεν ξέραμε πού είμαστε. Καταλαβαίναμε ότι πηγαίναμε προς την Ελλάδα, αλλά αντί να πάμε από τον σωστό δρόμο, πήγαμε από τα στρατιωτικά σύνορα. Σκάνε λοιπόν κάτι στρατιώτες με τα όπλα – όπως καταλαβαίνεις, εγώ ήμουν μικρό παιδί, οπότε το φανταζόμουν πολύ «ουάου!» και έλεγα βλακείες. Ο πατέρας μου με κοίταγε και μου έλεγε «ηρέμησε λίγο», θυμάμαι ότι μας έψαξαν το αυτοκίνητο και μας ρώτησαν αν έχουμε κάτι παράνομο μαζί μας. Πετάχτηκα λοιπόν εγώ και είπα «ναι, κάτι έχουμε πίσω». Με κοίταγε η μητέρα μου και έλεγε «Τι λες, παιδάκι μου;».
Πηγή:ΟΚ