«Καθείλε δυνάστας απὸ θρόνων και ύψωσε ταπεινούς…..
(Λουκά 1,52 ) .
200 χρόνια πριν και η Ωδή του Ευαγγελιστή Λουκά προς την Υπεραγία Θεοτόκο γίνεται λάβαρο στα χέρια των Ελλήνων αγωνιστών και καταφέρνουν αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο .
Το διατρανώνει ο γέρος μου Μοριά Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στον λόγο που εκφώνησε στην Πνύκα στις 7-10-1838
«Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση…… διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. …..»
Αλλά αλήθεια από που αντλούσε δύναμη αυτή η αδάμαστη ψυχή του μεγάλου γέρου του Μοριά .
Ο Κολοκοτρώνης και όλοι οι αγωνιστές του ’21 , δεν υπήρξαν τυπικοί και συμβατικοί χριστιανοί, ήταν προπαντός εκκλησιαστικοί άνθρωποι , δεν ήταν χριστιανοί του κανόνα , του τύπου του «καθωσπρέπει».
Η σύμβαση , η συνήθεια , η ανάγκη και ο φόβος δεν υπήρξαν ποτέ χαρακτηριστικά στη ζωή τους , γιατί αυτοί από αγάπη «φοβούνταν» τον Θεό επειδή τον σέβονταν και τον τιμούσαν.
Ουδέποτε υπήρξαν φαρισαίοι , ζηλωτές, ηθικιστές και ιησουΐτες αλλά αντισυμβατικοί πιστοί , που δεν γνώριζαν μόνο την «γέννηση» αλλά και την «αναγέννηση».
Που ακούαν τον Λόγο του Θεού αλλά δεν υπακούαν στο Νόμο του Θεού .
Το «πιστεύω» τους έβρισκε την ορθή του ερμηνεία στο λόγο : «Φόβος ουκ εστίν εν τη αγάπη ,αλλά η τέλεια αγάπη έξω βαλλει τον φόβον , ότι ο φόβος κόλασιν έχει ο δε φοβούμενος ου τελειώνεται εν τη αγάπη» ( Α Ιω.4 18,19)
Για την αιώνια αλήθεια της Ορθοδοξίας αγωνίστηκαν πρώτα από όλα οι ήρωες του 1821 .
Για την μία και μοναδική αυτή αλήθεια ,που δεν περιχαρακώθηκε ποτέ και από κανένα, όσο και αν προσπάθησαν ( και δυστυχώς προσπαθούν ακόμα ) πολλοί και επί πολλούς αιώνες να την αλλοιώσουν και να την κατεδαφίσουν .
Και έμεινε όρθια και ζωντανή η Ορθόδοξη διδασκαλία γιατί δεν παρέκκλινε στην πράξη και όχι στα λόγια , ούτε κεραίας ,ούτε κατά μια λέξη στην δισχιλετή της πορεία από την Αγία Γραφή και από την Ιερά Παράδοση των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας .
Και στάθηκε εδραία και δυνατή γιατί η Ορθοδοξία δεν είναι μισαλλοδοξία .Υπήρξε και θα συνεχίσει να αποτελεί το πιο ισχυρό αντίδοτο απέναντι στην μισαλλοδοξία μέσα στην παγκόσμια ιστορία.
Γιατί παρά την πικρή ιστορική εμπειρία της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ επιβίωσε και συμβίωσε με το
« άλλο» , το πολέμιο στοιχείο , το «ξένο» στην πίστη και στη φυλή το « αλλότριο» στο δόγμα και την εθνικότητα.
Και επιβιώνει συνεχώς μέσα στους αιώνες γιατί μετατρέπει τον «έτερο» σε « εταίρο» δηλαδή κάνει τον ξένο φίλο τους. Μέσα από τα δόγματα της ορθόδοξης θεολογίας και την πίστη στην τριαδική ύπαρξη του Θεού εκπηγάζει η θεμελιακή εξίσωση : επιβίωση ίσον συμβίωση .
Και αν όλοι οι επώνυμοι και ανώνυμοι ήρωες του 1821 έκαναν πραγματικότητα με τους αγώνες τους , το πρώτο χρονολογικά όραμα της σύγχρονης Ελλάδος, της εθνικής απελευθέρωσης και της «Μεγάλης Ιδέας», τις τελευταίες δεκαετίες η Πατρίδα μας δυστυχώς στιγματίζεται από την έλλειψη οράματος , η μάλλον πιο εύστοχα στην χώρα μας πρυτάνευσε το κενό όραμα με κυρίαρχο χαρακτηριστικό τον ατομικισμό.
Πάνω σε αυτό το κενό όραμα καλείται η σύγχρονη Ελλάδα να αρθρώσει το καινό όραμα , το δημιουργικό , το νέο, το ολότελα διαφορετικό που σηματοδοτεί τα πράγματα και νοηματοδοτεί την ζωή.
Οδοδείκτες αυτής της νέας πορείας επιβάλλεται να είναι , η Ελευθερία, η Αγάπη και η Ευθύνη .
Η Θεολογία του Προσώπου που προσφέρει η Ορθόδοξη Δογματική Διδασκαλία εμπεριέχει και τις τρεις αυτές έννοιες και αποτελεί τον τιλμαλφέστερο θησαυρό της Ελληνικής Πατερικής Κληρονομιάς προσφέροντας τον μίτο της Αριάδνης για την διέξοδο των σύγχρονων αδιεξόδων .
Ας την αναζητήσουμε ….
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ
Γιώργος Π.Πετρίτσης
Περιφερειακός Σύμβουλος Πελοποννήσου