Μια αληθινή ιστορία, την «τραγωδία του Μιρασιάτικου Ελληνισμού μέσα από την Ιστορία μιας Μοσχονησιώτικης οικογένειας», επέλεξε να ανεβάσει φέτος η Θεατρική ομάδα του Πνευματικού Κέντρου της Κοιμήσεως Θεοτόκου Συνοικισμού Κορίνθου.
Τα τελευταία χρόνια μας έχει συνηθίσει σε υψηλής ποιότητας καθ΄όλα παραστάσεις ιστορικού και πατριωτικού περιεχομένου με μυρωδιά ορθόδοξου ήθους και πολιτισμού, αλλά η συγκεκριμένη 2½ ωρών παράσταση είναι το κάτι άλλο.
Το λέω αυτό γιατί κατά τη διάρκειά της, πίσω μου και γύρω μου έβλεπα βουρκωμένα μάτια κι άκουγα ανθρώπους να προσπαθούν να πνίξουν το κλάμα τους , χωρίς να τα καταφέρνουν. Κι αυτό νομίζω ήταν και η επιτυχία της , καθώς η παράσταση κατάφερνε βιωματικά να μεταδόσει στο θεατή, όλα εκείνα τα συναισθήματα που ξεπηδούσαν από τις διαδοχικές εναλλαγές ευτυχίας και δυστυχίας που βίωσε ο Μικρασιατικός Ελληνισμός ( πλούτο, ανέσεις, χρήμα, διώξεις, εκτοπίσεις, εκτελέσεις, τάγματα εργασίας, κακουχίες, βάσανα, σφαγές, πόλεμο, καταστροφή, προσφυγιά) την περίοδο από αρχές του 20ου αιώνα μέχρι και την τραγική καταστροφή του 1922 και την προσφυγιά που ακολούθησε.
Η εξαιρετική αυτή Θεατρική παράσταση, αποτελεί την ακριβή μεταφορά στο σανίδι (για πρώτη φορά νομίζω, και αξίζει συγχαρητήρια τόσο η επιλογή, όσο και η απόδοση) του βιβλίου της κας Βασιλικής Ράλλη με τίτλο «Πατρίδα αξέχαστη Μικρά Ασία» και υπότιτλο τα λόγια με τα οποία ξεκίνησα … « Η τραγωδία…», που εκδόθηκε το Νοέμβριο του 1995 από τις εκδόσεις «Ακρίτας» και συνεχίζει να επανεκδίδεται με επιτυχία. Ας σημειωθεί εδώ, ότι στο κτήμα της -95χρονης σήμερα- Βασιλικής Ράλλη , το οποίο της δόθηκε με κλήρο ως πρόσφυγας και με θαυμαστό τρόπο και υποδείξεις της ίδιας βρέθηκαν τα λείψανα των θαυματουργών Αγίων της Θερμής της Λέσβου , Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν η εξαιρετική πειθαρχία και ο βιωματικός τρόπος με τον οποίο «ντύθηκαν» κυριολεκτικά το ρόλο τους ένα πλήθος από καμιά πενηνταριά το λιγότερο παιδιά νηπιαγωγείου, δημοτικού, Γυμνασίου και μερικά Λυκείου. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στις πολλές και πολύωρες πρόβες ή στην έμπνευση των συντελεστών της παράστασης, πάντως έκαναν ένα βιωματικό μάθημα ιστορίας που δεν θα το ξεχάσουν ποτέ, παρότι ζούμε σε εποχή εσκεμμένης υποβάθμισης , λήθης και διαστρέβλωσης της ιστορίας του Ελληνισμού……
Καταπληκτικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο ως Νικόλας ο Θανάση Κανατσούλης, πατέρας της Βασιλικής Ράλλη (της συγγραφέως), την οποία δεν γνώρισε ποτέ καθώς πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Τούρκους στην Μικρασιατική καταστροφή , ενώ η σύζυγος του (Αγγελική) έγκυος 4 μηνών ( τη Βασιλική) πέρασε με βάρκα απέναντι στις ακτές της Λέσβου (στα Πάμφιλα). Τελικά μετά από χρόνια κακουχιών βρίσκεται άρρωστος στην Αμερική , όπου και πεθαίνει το 1948 ψυθιρίζοντας το όνομά τους χωρίς να δει ποτέ τη γυναίκα του και το παιδί του, έχοντας ως τελευταία του παρηγοριά μόνο την είδηση ότι ζουν και βρίσκονται στην Μυτιλήνη.
Ότι και να πει κανείς γι’ αυτήν την παράσταση είναι λίγο. Ένα μπράβο δεν αρκεί, ένα χειροκρότημα όσο θερμό και να είναι δεν φτάνει .Μια κριτική όσο καλή και να είναι, αδικεί την υπέροχη αυτή δουλειά των συντελεστών της. Σταματάω εδώ. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.
Πηγαίνετε να τη δείτε … έμειναν τρείς παραστάσεις 9,10,και 11 Μαΐου.
ΜΕΤΖΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
Καθηγητής Θεολόγος 2ου Λυκείου και πρόεδρος του παραρτήματος της ΠΕΘ Κορινθία
