Mε αφορμή ένα εξαιρετικό άρθρο γνώμης του Κορίνθιου Γιάννη Πιαδίτη και εν μέσω αντιδράσεων από μερίδα της αντιπολίτευσης του δήμου Κορινθίων..Όχι σε ό,τι φέρνει δουλειές, Ναι σε ό,τι φέρνει φραπέ, του Γιάννη Πιαδίτη
Η Κόρινθος, όπως σωστά επισημαίνεται στο άρθρο, γνώρισε μια ξέφρενη και μάλλον άναρχη ανάπτυξη τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 λόγω της βιομηχανικής έκρηξης. Η Σωληνουργεία, η Motor Oil, αλλά και άλλες μικρότερες βιομηχανίες έφεραν πληθυσμό, ανάπτυξη, κίνηση και —προφανώς— ανάγκες σε υποδομές που ποτέ δεν οργανώθηκαν σωστά.
Όπως και σε πολλές άλλες περιοχές της Ελλάδας, η αποβιομηχανοποίηση από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 ήταν καταστροφική. Η χώρα και ειδικά περιοχές όπως η Κορινθία, πλήρωσαν ακριβά το τίμημα της απουσίας ενός στρατηγικού σχεδίου ανάπτυξης.
Η περίπτωση της Σωληνουργείας Κορίνθου είναι τρανταχτό παράδειγμα αυτοκαταστροφής. Μια επιχείρηση παγκοσμίου εμβέλειας, που έφυγε επειδή κάποιοι “σωτήρες” ανησύχησαν για το… που θα κάνουν μπάνιο οι εργαζόμενοι ή επικαλέστηκαν αστείες δικαιολογίες περί προστασίας αρχαιοτήτων χωρίς κανένα σοβαρό πλαίσιο αξιολόγησης.
Και το αποτέλεσμα;
Σήμερα στη Θίσβη, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, η ίδια εταιρεία μεγαλουργεί, ενώ στην Κόρινθο μετράμε εγκαταλειμμένα εργοστάσια και εμπορικά κέντρα που λειώνουν την τοπική αγορά.
Το ότι πολυκαταστήματα τύπου mall αντικατέστησαν την παραγωγική δραστηριότητα είναι τραγικό.
Η παραγωγή δημιουργεί θέσεις εργασίας, μισθούς, ανάπτυξη στην κοινωνία. Το εμπόριο και ειδικά το λιανεμπόριο αυτού του τύπου συνήθως ρουφάει το τοπικό εισόδημα χωρίς να το ανακυκλώνει παραγωγικά.
Σχετικά με το νέο εργοστάσιο λιπασμάτων, έχει απόλυτο δίκιο ο Γιάννης Πιαδίτης. Η Κόρινθος έχει επιτέλους μια ΒΙΠΕ, έχει υποδομές, και μια επένδυση απλής ανάμειξης και συσκευασίας, που σε καμία περίπτωση δεν έχει σοβαρό περιβαλλοντικό αποτύπωμα, κινδυνεύει να μην πραγματοποιηθεί γιατί κάποιοι βλέπουν “πυρηνικές καταστροφές” εκεί που δεν υπάρχουν.
Εδώ είναι που φαίνεται το παράλογο: οι ίδιοι που κλείνουν το μάτι σε καφετέριες κάθε γωνιάς, πολεμούν τα εργοστάσια. Και βέβαια, δεν πολεμούν το λιπαντικό, το πλαστικό ή τα λιπάσματα που χρησιμοποιούν οι ίδιοι στη ζωή τους· πολεμούν μόνο το γεγονός να κατασκευάζονται αυτά κοντά τους. Υποκρισία στο μεγαλείο της.
Ο όρος λουδισμός που χρησιμοποιείται στο άρθρο είναι απόλυτα ταιριαστός: Όταν ο φόβος της αλλαγής οδηγεί σε καταστροφή του μέλλοντος.
Και ναι, η έξαρση καφετεριών είναι και σύμπτωμα αποβιομηχανοποίησης και έλλειψης παραγωγικών επενδύσεων. Όταν δεν υπάρχει βιομηχανία, τεχνολογία, μεταποίηση ή σοβαρή πρωτογενής παραγωγή, τότε στρεφόμαστε στη “φτηνή” επιχειρηματικότητα: καφές, σουβλάκι, delivery.
Η Κόρινθος χρειάζεται επενδύσεις στην παραγωγή. Χρειάζεται εργοστάσια (με σεβασμό στο περιβάλλον, όχι φοβικά), νέες τεχνολογίες, logistics, βιομηχανική δραστηριότητα. Όχι άλλες καφετέριες. Όχι άλλες ανέξοδες αντιδράσεις.
Και βέβαια χρειάζεται και πολιτικούς και τοπικούς άρχοντες που να τολμήσουν να υπερασπιστούν αυτές τις επενδύσεις μπροστά στη μικροπολιτική και τον ανεύθυνο λαϊκισμό.
Στην Τρίπολη ανακοινώνονται συνεχώς χιλιάδες θέσεις εργασίας και επενδύουν στην Κόρινθο, στην Κόρινθο φορούν το μανδύα του αρνητή κάθε προόδου.
Η Κορινθία δεν ερημώνει τυχαία. Δεν την εγκαταλείπουν οι άνθρωποι της επειδή το θέλουν, αλλά επειδή οι πολιτικές αποφάσεις χρόνια τώρα στήνουν τείχη απέναντι σε κάθε ευκαιρία. Όταν πολεμάς τις επενδύσεις και διώχνεις τη βιομηχανία στο όνομα μιας δήθεν οικολογίας ή για χάρη μικροσυμφερόντων, τότε το μόνο που σου απομένει είναι καφετέριες, κλειστά μαγαζιά και ένα μέλλον που όλο και λιγοστεύει. Η ανάπτυξη δεν έρχεται με ευχές· θέλει τόλμη, σχέδιο και αλήθεια.
Χ@ρα