Την ώρα που η κλιματική κρίση πιέζει κάθε πτυχή της καθημερινότητας, τα δέντρα στις πόλεις μας θα έπρεπε να προστατεύονται ως ζωτική υποδομή. Αντί γι’ αυτό, παρακολουθούμε μια συστηματική και βίαιη κακοποίηση. Οι εικόνες από γειτονιές και κεντρικούς δρόμους αποτυπώνουν τη σκληρή πραγματικότητα: κορμοί ακρωτηριασμένοι, κλαδιά ξαφνικά κομμένα, δέντρα που μετατρέπονται σε ξύλινα κουφάρια χωρίς φύλλα, χωρίς σκιά, χωρίς ζωή.
Αυτές οι πράξεις δεν είναι «κλαδέματα». Είναι βανδαλισμός με θεσμική κάλυψη.
Οι υπηρεσίες Πρασίνου και οι διοικούντες δεν δείχνουν ούτε γνώση, ούτε σχέδιο. Αντίθετα, παρουσιάζουν αυτές τις παρεμβάσεις ως “έργο”. Και φωτογραφίζονται μπροστά στα κατεστραμμένα δέντρα με χαμόγελα ικανοποίησης, ενώ το τσιμέντο πυρώνει, η θερμοκρασία ανεβαίνει και οι κάτοικοι ψάχνουν απεγνωσμένα λίγη σκιά.
Κάθε δέντρο που χάνεται ή ακρωτηριάζεται είναι μια ήττα για το περιβάλλον, για την υγεία των πολιτών, για την ποιότητα ζωής στην πόλη.
Η προστασία του αστικού πρασίνου δεν είναι επικοινωνιακό παιχνίδι. Είναι δείκτης πολιτισμού και ευθύνης. Κι αν οι διοικούντες δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα στο «φροντίζω» και το «καταστρέφω», τότε δεν έχουν θέση στη δημόσια διοίκηση.
Απαιτούμε σεβασμό στη φύση, σχέδιο για την πράσινη υποδομή της πόλης και υπευθυνότητα απέναντι στο μέλλον. Γιατί χωρίς δέντρα, δεν υπάρχει σκιά. Και χωρίς σκιά, η πόλη γίνεται κόλαση.
Ο Ν. 3852/2010 (Καλλικράτης) ορίζει ρητά ότι οι Δήμοι είναι υπεύθυνοι για τη διαχείριση του αστικού πρασίνου. Παράλληλα, το Π.Δ. 32/2016 προβλέπει πως κάθε εργασία σε δέντρα πρέπει να τελεί υπό την επίβλεψη γεωπόνου ή δασολόγου. Οι πρακτικές όμως που εφαρμόζονται δείχνουν άγνοια ή αδιαφορία για τους κανόνες αυτούς.
Κανείς γεωπόνος δεν θα ενέκρινε το “κούρεμα” ενός δέντρου που το αφήνει χωρίς φύλλωμα την άνοιξη. Το αποτέλεσμα είναι δέντρα που σταδιακά πεθαίνουν και δρόμοι που βράζουν μέσα στο καλοκαίρι.
Πόλεις όπως το Παρίσι, το Βερολίνο και η Βαρκελώνη έχουν θεσπίσει στρατηγικές “urban forestry” – πολεοδομικό σχεδιασμό που ενσωματώνει το πράσινο όχι ως διακόσμηση, αλλά ως λειτουργικό στοιχείο του αστικού ιστού.
Η Βαρκελώνη έχει ψηφιακό χάρτη για κάθε δέντρο με πληροφορίες για την κατάσταση και τη φροντίδα του. Το Παρίσι έχει θεσπίσει κανονισμό που απαγορεύει το κλάδεμα εκτός συγκεκριμένων περιόδων και μόνο με έγκριση ειδικών. Οι πόλεις αυτές αντιμετωπίζουν τα δέντρα όπως πρέπει: ως ζωντανούς οργανισμούς με ρόλο στην υγεία, στην ανθεκτικότητα του περιβάλλοντος και στην ψυχική ευημερία των πολιτών.
Δυστυχώς, αντί να δούμε τέτοια παραδείγματα, βλέπουμε αντιδημάρχους και στελέχη υπηρεσιών να φωτογραφίζονται μπροστά σε «παρεμβάσεις» που στερούν την πόλη από την πιο βασική της άμυνα απέναντι στη ζέστη: τη σκιά. Η εικόνα των ξεκοιλιασμένων δέντρων μπροστά από καταστήματα, καφετέριες και δημόσιους χώρους είναι το αντίθετο του πολιτισμού.
Αυτό δεν είναι ανάπτυξη. Είναι αποσύνθεση.
Η υπεύθυνη διαχείριση του αστικού περιβάλλοντος δεν είναι θέμα προσωπικού γούστου. Είναι υποχρέωση. Και όσο οι διοικούντες επιμένουν να καταστρέφουν τα δέντρα αντί να τα φροντίζουν, συμβάλλουν στην υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, στην επιδείνωση του μικροκλίματος και στην αδιαφορία απέναντι στις μελλοντικές γενιές.
Αν δεν αλλάξει κάτι τώρα, κάθε καλοκαίρι θα γίνεται πιο δύσκολο. Και οι πόλεις μας, πιο εχθρικές.
ΣΧΟΛΙΟ LB
Όχι, δεν στοχοποιούμε κανέναν.(φωτο αρχείου) Απλώς περιγράφουμε καταστάσεις. Αν κάποιοι αναγνωρίζουν τον εαυτό τους, ίσως να ξέρουν και το γιατί.
Την επόμενη φορά, θα τους βοηθήσουμε και με τα ονόματα.
φωτο αρχείου
Χ@ρα
Ζεις δίπλα στη θάλασσα. Κυριολεκτικά. ΒΛΈΠΕΙΣ απο τοτε που γεννήθηκες την στάθμη της θάλασσας ΊΔΙΑ. Τσαμπουνας για κλιματικες αλλαγες κλπ γιατί είναι της μοδας για τις μαντάμ σουσουδες.
ΜΠΕΕΕΕΕ ΡΕ.