Αν κάποιος έψαχνε για μια σοβαρή, παραγωγική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, την προηγούμενη φορά στις 18/2 θα έφευγε απογοητευμένος.
Αν, πάλι, ήθελε ένα επεισόδιο πολιτικής φαρσοκωμωδίας, τότε βρήκε ακριβώς αυτό που έψαχνε. Τρεις φορές διεκόπη η συνεδρίαση, όχι γιατί υπήρχε κάποια ουσιαστική διαφωνία, αλλά επειδή οι σύμβουλοι ξέφυγαν για άλλη μια φορά από τα όρια της ευπρέπειας. Φωνές, ειρωνείες, διάλογοι χαμένοι στο χάος, και φυσικά, το αποκορύφωμα: 3,5 ώρες αναλύσεων για τα σκουπίδια πριν καν φτάσουμε στο πρώτο θέμα. Και ενώ οι ηλικιωμένοι συμπολίτες μας περίμεναν να συζητηθεί ο κανονισμός των ΚΑΠΗ, οι «εκπρόσωποι του λαού» τσακώνονταν σαν μαθητές σε αυλή σχολείου.
Ο πρώην αντιδήμαρχος Κώστας Παντελέου, ο οποίος έχει γίνει expert στην τέχνη του «άλαλου πουλιού»—είτε απουσιάζει, είτε δεν μιλάει καθόλου. Ο πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου, που μάλλον αποφάσισε πως η κατάρρευση του πεζόδρομου στο Πευκάκι δεν είναι αρκετά σημαντικό ζήτημα για να ασχοληθεί. Και, το highlight της βραδιάς: ο δήμαρχος, ο οποίος για πρώτη φορά πήρε τον λόγο πρώτος, όχι για να ανακοινώσει κάποιο έργο ή να θέσει μια ατζέντα, αλλά για να δικαιολογηθεί για τα σκουπίδια και τη χωματερή. Με τους δημοσιογράφους, βέβαια, ήταν αυστηρός—στην ΕΡΤ όμως, όταν είχε φόντο τη χωματερή, τα έλεγε όλα με χαμόγελο.Οι Πέρρας και Μουζάκης εμφανίστηκαν προετοιμασμένοι, με σημειώματα στα χέρια και τις απαντήσεις στα δελτία τύπου της αντιπολίτευσης,γραμμένες με μελάνι (για να μην πούμε με αίμα)
Ηρεμία συστήνουμε στη Μαρία Πρωτοπαππά, η οποία δεν άντεξε την κατάσταση, και στη δεύτερη διακοπή βγήκε χτυπώντας δυνατά την πόρτα πίσω της, με τρόπο που θύμισε έντονα ταινία δράματος. ! «Σας ανεβάζουμε την πίεση», σχολίασε και ο Τάσος Σακελλαρίου απάντησε ειρωνικά: «11 με 6». Όσο για τον Θάνο Γιαννουλάκη, φρόντισε να δώσει το δικό του σουρεαλιστικό φινάλε αναφερόμενος στους… μούλους.
Και κάπως έτσι, ακόμα μια συνεδρίαση μετατράπηκε σε μια άτυπη θεατρική παράσταση, όπου το μόνο που έλειπε ήταν η κουρτίνα να πέσει στο τέλος. Οι πολίτες, οι ηλικιωμένοι που περίμεναν, και ελπίζουν; Αυτοί απλά παρακολουθούν το έργο, με τη γνωστή απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Χαρά