25 Χρόνια από τα Εγκαίνια του Μετρό της Αθήνας:
Σαμπάνιες και Ιστορικές Στιγμές
Σαν σήμερα λίγες πριν, 28 Ιανουαρίου 2000, η Αθήνα έζησε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία της, όταν το Μετρό άνοιξε επίσημα τις πόρτες του και άλλαξε για πάντα τον τρόπο που μετακινούνται οι Αθηναίοι. Και τα εγκαίνια δεν ήταν απλά μια τυπική τελετή – ήταν μια μεγάλη γιορτή, με σαμπάνιες και πανηγυρισμούς, καθώς η πρωτεύουσα γιόρταζε την έναρξη ενός έργου που είχε φανεί μακρινό όνειρο για πολλές δεκαετίες.
Τα εγκαίνια έγιναν με μεγάλη επισημότητα, με τη συμμετοχή πολιτικών, αξιωματούχων και του κόσμου που είχε περιμένει με ανυπομονησία την ολοκλήρωση αυτού του σημαντικού έργου υποδομής.
Οι σαμπάνιες έπεσαν άφθονες καθώς το πρώτο τρένο ξεκίνησε τη διαδρομή του από το Σύνταγμα προς το Κερατσίνι, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή για τις μεταφορές στην πόλη.
Η κατασκευή του Μετρό δεν ήταν εύκολη υπόθεση, με πολλά προβλήματα και καθυστερήσεις στην πορεία, αλλά τελικά η πόλη γιόρτασε την ολοκλήρωσή του ως μια μεγάλη νίκη. Τα επόμενα 25 χρόνια το Μετρό εξελίχθηκε και επεκτάθηκε, αλλά εκείνα τα πρώτα εγκαίνια με τις σαμπάνιες θα παραμείνουν για πάντα στη μνήμη μας ως η στιγμή που η Αθήνα άφησε πίσω τις παλιές, συμφωρημένες μεταφορές και μπήκε σε μια νέα εποχή.
Πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια! Κάθε φορά που κατεβαίνουμε στο Μετρό και ακούμε τον ήχο του τρένου, θυμόμαστε εκείνη την αξέχαστη στιγμή, με σαμπάνιες και χαμόγελα, όταν το μέλλον των μετακινήσεων στην πόλη έγινε πραγματικότητα.
Μόνο που τότε το μετρό ήταν κάτι καινούρο, χωρίς φθορές, καινοτόμο για την καρδιά της χώρας και όλοι, Αθηναίοι και μη, το θεωρούσαν ώς κάτι θεόσταλτο, εξυπηρετικό και το αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή, αφού τα έσοδά του διαχρονικά αυξάνονταν.
Το ερώτημα είναι εάν τα έσοδα έπιασαν τόπο σήμερα. Η απάντηση είχαι όχι. Μπορεί το μετρό να παραμένει το πιο γρήγορο αστικό μέσο σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα, αλλά αυτό δεν είναι το παν.
Όταν τρίζει σαν ντουλάπα, όταν σταματάει απότομα κατά καιρούς μέσα στα τούνελ, όταν με το παραμικρό γίνεται μπλακ άουτ και το σημαντικότερο…όταν με το παραμικρό επικρατεί το χάος, έχει καθυστερήσεις, όταν δεν φυλάσσεται σωστά, τότε τί μένει; ΜΟΝΟ Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ; Αν ο συνωστισμός φτάνει στα άκρα χωρίς να υπάρχει κάποιος να τη ρυθμίζει, τότε τί;
Το εργατικό δυναμικό κάνει συνεχώς παράπονα για τις συνθήκες λειτουργικότητας του μετρό πέρα από τις δικές του συνθήκες εργασίας, αλλά τα αιτήματά τους πέφτουν στο κενό.
Η σημαντικότητα του μετρό δεν μπορεί εύκολα να αμφισβητηθεί, γιατί πολύς κόσμος σώζεται για να προλάβει να πάει στη δουλειά του. Πολλοί άνθρωποι από άλλους νομούς της χώρας θα εύχονταν να επεκτεινόταν η γραμμή του μετρό αν γίνεται και έξω από το σπίτι τους. Το ζήτημα, όμως, είναι μόνο να σε πηγαίνεις στην ώρα σου ή να νιώθεις ασφαλής;
Μέχρι στιγμής πάντως η ιστορία δεν τα έχει αποδείξει και τα δύο μαζί!
Γιώργος Αθανασόπουλος