Δεν ξέρω το όνομά σου, μικρέ μου. Σε λένε Άγγελο, είπαν. Και άγγελος έγινες, πριν καν προλάβεις να ζήσεις.
Δεν ξέρω τι χρώμα έχουν τα ματάκια σου, πώς γελούσες, τι σου άρεσε να τρως, ποια ήταν η πρώτη σου λέξη. Δεν ξέρω αν σου άρεσε να σε παίρνουν αγκαλιά ή αν χουχούλιαζες το προσωπάκι σου στο λαιμό της μαμάς σου όταν νύσταζες. Δεν ξέρω αν φοβόσουν το σκοτάδι, αν έκλαιγες όταν έπεφτες, αν έτρεχες να κρυφτείς πίσω από κάποιον όταν άκουγες φωνές.
Ξέρω μόνο το τέλος σου. Και αυτό, μικρέ μου, δεν το αντέχω.
Δεν έφταιγες σε τίποτα, Άγγελέ μου.
Δεν έφταιγες που γεννήθηκες σε λάθος σπίτι.
Δεν έφταιγες που σε κράτησαν άνθρωποι που δεν έπρεπε να είναι γονείς.
Δεν έφταιγες που δεν βρέθηκε κανείς να σε σώσει εγκαίρως.
Δεν έφταιγες που έκλαψες, που φώναξες, που φοβήθηκες.
Δεν έφταιγες που ήσουν μόνο τριών χρονών.
Και όμως, κάποιος σε βασάνισε. Σε χτύπησε. Σε πόνεσε. Σε έκανε να σταματήσεις να ανασαίνεις όπως πριν. Να μην μπορείς πια να χαμογελάσεις, να τρέξεις, να παίξεις.
Και τώρα, η μικρή σου καρδιά, η γεμάτη όνειρα, δεν θα χτυπήσει ξανά. Ομως, ΕΣΥ δωρίζεις το μεγαλύτερο δώρο σε άλλα παιδάκια! Την καρδούλα σου, που θα χτυπά σε ένα άλλο μικρό κορμάκι. ΕΣΥ αγάπη μου, τόσο μικρούλης, χαρίζεις ένα τόσο μεγάλο δώρο. ΤΗ ΖΩΗ! Τη ζωή που σου στέρησαν…
Και η δική μου καρδιά, η δική μας, όλων όσων είμαστε γονείς, όλων όσων κρατήσαμε στην αγκαλιά μας ένα μικρό παιδί και το φιλήσαμε στο μέτωπο, γίνεται κομμάτια.
Γιατί; Γιατί δεν σε σώσαμε, Άγγελέ μου;
Μια κοινωνία που σιωπά, μια κοινωνία που σκοτώνει.
Λένε ότι «όλοι ήξεραν». Όλοι είχαν ακούσει κάτι, όλοι είχαν υποψιαστεί, όλοι είπαν από μέσα τους «κάτι δεν πάει καλά».
Αλλά κανείς δεν φώναξε δυνατά.
Κανείς δεν έκανε αρκετά.
Και όταν τελικά εσύ, αγγελούδι μου, έπεσες στα χέρια των γιατρών, ήταν ήδη αργά.
Πόσα ακόμα παιδιά πρέπει να φύγουν έτσι; Πόσα ακόμα κορμάκια πρέπει να γίνουν αδύναμα, πόσα προσωπάκια πρέπει να κλείσουν για πάντα τα μάτια τους, πόσα στοματάκια να πάψουν να μιλάνε για να καταλάβουμε ότι έχουμε χρέος;
Να μιλάμε. Να φωνάζουμε. Να σώζουμε.
Όταν ένα παιδί κλαίει πίσω από έναν τοίχο, όταν ένα παιδί δείχνει φοβισμένο, όταν ένα παιδί πεινάει, όταν ένα παιδί κοιτάζει κάτω και όχι στα μάτια… ΤΟΤΕ ΜΙΛΑΜΕ.
Όταν μια μάνα δείχνει χαμένη, όταν ένας πατέρας ξεσπάει το θυμό του σε παιδικά κορμάκια, όταν μια οικογένεια μυρίζει φόβο… ΤΟΤΕ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ.
Όταν ξέρουμε, όταν βλέπουμε, όταν ακούμε… ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ.
Γιατί δεν αντέχω να ξαναγράψω άλλα τέτοια λόγια. Δεν αντέχω άλλους αγγέλους που δεν πρόλαβαν να γίνουν παιδιά.
Άγγελέ μου, δεν μπορώ να σου ζητήσω συγγνώμη εκ μέρους όλων μας. Δεν θα έχει καμία αξία.
Μπορώ μόνο να υποσχεθώ πως θα φωνάζω. Πως δεν θα σιωπήσω ποτέ .
Και ίσως έτσι, κάποιο άλλο παιδί, ένα άλλο μικρό προσωπάκι, καταφέρει να σωθεί.
Καλό ταξίδι, Άγγελέ μου. 💔 Ο Παράδεισος σε περιμένει, η αγκαλιά της μάνας μας της Παναγιάς σε περιμένει..
Χ@ρα