Μπορούμε με εφήμερα άστρα να στολίσουμε τον ουρανό;

Έγινε viral. Οι θεάσεις είναι πολλές, ανέβηκαν σε δυσθεώρητους αριθμούς που δεν συναντώνται εύκολα σε Δήμους της επαρχίας, στους Δήμους δηλαδή που παραμένουν σιωπηλοί και αφώτιστοι απ’ τους εκτυφλωτικούς προβολείς της δημοσιότητας· τα αστεία και τα ευτράπελα τραβούν εύκολα το ενδιαφέρον, μαγνητίζουν το μαγικό κλικ για να χαρίσουν μια θέαση στον αλγόριθμο.

Για να μην μιλήσουμε για τις τραγωδίες που με δυναμική πυροτεχνήματος βομβαρδίζουν τα Μέσα, μέχρι να σκάσει το επόμενο. Τώρα δεν μιλάμε για τραγωδία αλλά για δημιουργία, απ’ τη στιγμή που οι πρωταγωνιστές της εκδήλωσης της αφής του χριστουγεννιάτικου δέντρου της Περαχώρας (ελπίζω και θέλω να πιστεύω) ήταν τα παιδιά.

Προς εκείνα απευθύνονται οι εκδηλώσεις και όλες οι προσπάθειες για θέαμα που σημειώνονται. Τα παιδικά βιώματα μένουν ανεξίτηλα, όσο κι αν ο χείμαρρος των χρόνων δυναμώνει με τον καιρό.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων, για το οποίο κάθε χρόνο γίνεται λόγος και εμείς οι μεγάλοι γυρεύουμε και, δυστυχώς, αποτυγχάνουμε να αναβιώσουμε μέσα μας, προσπαθούμε, με νύχια και με δόντια, να το κρατήσουμε ζωντανό για τα παιδιά, να τους προσφέρουμε ό,τι πιο ποιοτικό μπορούμε να δημιουργήσουμε.

«Φτωχή η εκδήλωση». «Περισσότερο για γέλια παρά για χαμόγελα». «Τόσος ντόρος για το τίποτα». «Γίναμε ρεζίλι στο πανελλήνιο!».

Ακούστηκαν κι άλλοι ανάλογοι σχολιασμοί που ειλικρινά μ’ έκαναν να κοκκινίσω από ντροπή.

«Ετοιμαστείτε να τυφλωθείτε», προετοιμάζει ειρωνικά ο σχολιαστής τους υπόλοιπους παρευρισκομένους στο πάνελ της εκπομπής της κ. Γερμανού.

Ελλιπέστατος ο στολισμός πράγματι, στα όρια του πρόχειρου και της χαμαλοδουλειάς. Θα ήταν λογικότερο να στηθεί ένα καινούργιο, εντυπωσιακότερο δέντρο, ή έστω να στολιζόταν καταλλήλως ένα του πάρκου, ώστε να δικαιολογήσει μαζί και την εκδήλωση.

Τα πυροτεχνήματα στο τέλος κλέβουν πάντοτε τις εντυπώσεις. Άραγε, μπορούμε με εφήμερα άστρα να στολίσουμε τον ουρανό;

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ τους συλλόγους με μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και με λύπη, διότι τους βλέπω να ματαιοπονούν, να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τα θηρία.

Λυπάμαι, διότι αντικρίζω ανθρώπους με μεγάλη όρεξη, μεράκι, αγάπη και νοιάξιμο για το χωριό μας, που δεν έχουν την αρωγή και τη στήριξη που θα όφειλαν να είχαν απ’ τον Δήμο.

Είναι σαν να βρίσκονται (μαζί τους και εγώ, κι όσοι ζούμε σ’ αυτό το χωριό) εγκαταλελειμμένοι, αβοήθητοι, στο περιθώριο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο θέμα των εκδηλώσεων φυσικά. Ας υποθέσουμε πως ο στολισμός ήταν «αμερικανικών διαστάσεων».

Ας υποθέσουμε πως θα γινόταν μια μεγάλη συναυλία με καλλιτέχνες στο κέντρο της πλατείας. Ας υποθέσουμε πως το υπερθέαμα θα μας έπαιρνε την ανάσα, τα μάτια μας δεν θα χωρούσαν άλλα φωτάκια και λάμψη.

Εγώ πάλι συνοφρυωμένος θα ήμουν. Και όχι επειδή επιλέγω να επωμιστώ τον, ομολογουμένως εκνευριστικό, ρόλο του γερογκρινιάρη, εκείνου που το μόνο όπλο που έχει είναι η κυνικότητα. Όχι.

Θα ήμουν στεναχωρημένος επειδή ο νους μου θα πετούσε (και ξέρετε πόσο μελαγχολική μπορεί να γίνει αυτή η επίμονη ανάγκη για χαρά) στα σχολεία του χωριού που αδειάζουν από παιδιά· το Γυμνάσιο μετρά λίγα χρόνια ακόμη λειτουργίας (στην πρώτη τάξη υπάρχει μόνο μια μαθήτρια) και μετά θα περάσει στην ιστορία.

Στο γεγονός πως ό,τι ελκυστικό μπορεί να αναδειχθεί εδώ, παραμένει, έπειτα από αναρίθμητες παρακλήσεις και ενστάσεις, πλήρως ανεκμετάλλευτο και παρατημένο. Το καλοκαίρι πάλι το χωριό θα υποφέρει απ’ το καυτό νερό που θα ξεχύνεται απ’ τις βρύσες μας.

Θα θυμηθώ τη φιλαρμονική που κάποτε ζωντάνευε με τη μουσική της τον τόπο μας, χάριζε μια μελωδική αντήχηση. Θα θυμηθώ τα δύο φροντιστήρια αγγλικών που κάποτε λειτουργούσαν. Τι να πρωτοθυμηθώ και για τι να πρωτοθρηνήσω;

Για το ότι η εξέλιξη στο χωριό μας λειτουργεί αντίστροφα, σαν να παίζει η ταινία ανάποδα; ή για το ότι η νεκρική σιγή κάνει τη δική μου φωνή (σαφώς και μερικών άλλων) να ακούγεται σαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω;

Ένα καλό που με χαροποίησε: η ανασύσταση, επιτέλους, της ποδοσφαιρικής μας ομάδας. Η ολοκλήρωση του γηπέδου μας, σχεδόν ισόχρονη στην αποπεράτωσή της με τα πρόσφατα εγκαίνια του μετρό Θεσσαλονίκης, χάρισε μια ανάσα στην Περαχώρα.

Γράφτηκαν πολλά παιδιά στην Ακαδημία. Αυτό και μόνο δίνει ένα μήνυμα προς τα αφτιά που θα έπρεπε να είναι ανοιχτά, πως αυτός ο τόπος «πεινάει» ακόμη για εκδηλώσεις και δραστηριότητες, όσοι έχουν μείνει εδώ, γυρεύουν να βρουν δραστηριότητες που δεν θα χρειάζεται να οδηγήσουν ως το Λουτράκι ή στην Κόρινθο για να συμμετάσχουν.

Αναφέρθηκε και προηγουμένως, με λίγα άστρα δεν φωτίζεται, δεν γεμίζει ο ουρανός.

Ας μην θεωρούμε το αυτονόητο, ως έγκριση χάριτος. Αυτός ο τόπος όφειλε εδώ και δεκαετίες να έχει το γήπεδό του, ιδίως όταν είχε μια δυνατή ομάδα που μοχθούσε να τα βγάλει πέρα με τα χαλίκια και τα ξερόχορτα. Αξίζει, ομολογουμένως, ένα μεγάλο μπράβο στους συλλόγους που εμμένουν να προσπαθούν, να κρατούν το χωριό στην επιφάνεια έστω του λάκκου της σιγής. Θα τους συμβούλευα μόνο να γίνουν λίγο παραπάνω διεκδικητικοί ως προς τα δικαιώματά τους απέναντι στον Δήμο.

Μπορούν να προσφερθούν περισσότερα στο χωριό, πολύ περισσότερα και καίρια απ’ όσα νομίζουμε ή έχουμε φανταστεί. Μας λείπει το πνεύμα; Μας λείπει η δημιουργικότητα; το θάρρος, τα κότσια, η δυναμική, η όρεξη; Οι μισοί παραπονιούνται ή δεν ενδιαφέρονται και οι άλλοι μισοί προσπαθούν.

Το πρόβλημα έγκειται στο ότι δεν υπάρχει προσπάθεια κινητοποίησης από κανέναν.

Το «πορευόμαστε με ό,τι έχουμε» και το «δεν με ενδιαφέρει καθόλου», είναι δυο κουβέντες που δεν με αντιπροσωπεύουν ούτε στο ελάχιστο.

Μάλλον λείπει η έλλειψη οράματος. Τα όνειρα είναι θρυψαλιασμένα και είναι πολύ επίπονη, όσο και οδυνηρά υπεύθυνη, η διαδικασία συγκόλλησής τους. Το συνολικό πρόβλημα, τελικώς, δεν είναι ο στολισμός ή η έλλειψη αυτού.

Μόνο οι κοντόφθαλμοι και οι χρόνιοι παραπονιάρηδες αποδίδουν σ’ αυτό το γεγονός διαστάσεις θρίλερ. Είναι η πολιτική που ακολουθείται εδώ και χρόνια, η παντοειδής έκπτωση ποιότητας που βιώνει το χωριό μας σε όλους τους τομείς.

Δυστυχώς, έχω πάψει να εκπλήσσομαι έστω και δυσάρεστα. Έχει περάσει και αυτό κάτω απ’ τα πρώτα στρώματα της σάρκας μου, σαν τατουάζ που δεν σβήνει. Το μόνο που μου μένει να κάνω, υποθέτω, είναι να ελπίζω εμπράκτως…

Δημήτρης Αικατερίνης