Ευχάριστη και λίγο αναπάντεχη ήταν η ανταπόκριση αναγνωστών στο θέμα του προηγούμενου Σαββάτου για τα νερά της Στυμφαλίας, τα οποία προσπαθεί να υφαρπάξει παντί [ανεντίμω] τρόπω η εταιρεία Βίκος, η μεγάλη και άπληστη εταιρεία εμφιάλωσης, αδιαφορώντας για την τύχη των κατοίκων της περιοχής αλλά και για τον γενικό μαρασμό της περιοχής από τα νερά της οποίας ζει ο μισός νομός Κορινθίας. Άνθρωποι απλοί, που απλώς επισκέφτηκαν την περιοχή και εντυπωσιάστηκαν από το ήπιο φυσικό κάλλος, που μέρα με τη μέρα αμαυρώνεται, και ειδικοί όμως, όπως γεωλόγοι, που στέλνουν επιπρόσθετες πληροφορίες για τον επαπειλούμενο αφανισμό και την ερήμωση της ημιορεινής αυτής [παρθένας τουριστικά] περιοχής.
Δεν τα έχουν παρατήσει όλοι, υπάρχουν ακόμη ευαίσθητοι και ενεργοί πολίτες, που όμως παλεύουν μόνοι τους αντιδρώντας στα κακώς κείμενα, να μη χάσουν τουλάχιστον την αξιοπρέπειά τους και την ανθρωπιά τους, να ξεφύγουν από το καθεστώς δουλείας που έχει επικρατήσει στη χώρα. Μια χώρα όπου τρεις λαλούν και δυο χορεύουν κι έτσι είμαστε όλοι μια χαρά [και δυο τρομάρες].
Αισιόδοξο είναι ότι δεν μένουν στα λόγια, αλλά μελετούν και ανακαλύπτουν το ιστορικό της υποβάθμισης και απαξίωσης μιας λίμνης που κάποτε ήταν το καμάρι της βόρειας Πελοποννήσου και έσφυζε από μικρή αλιευτική ζωή με τις πανέμορφες ξύλινες βάρκες της. Αυτό το υλικό ελπίζουν να κοινοποιηθεί και να αξιολογηθεί με τον κατάλληλο τρόπο είτε από ομάδες πολιτών είτε από δημοτικά και κρατικά όργανα, υπεύθυνα ας πούμε του περιβάλλοντος, της γεωργίας και της κτηνοτροφίας!
Δυστυχώς δεν υπάρχει πνεύμα συνεννόησης και συνεργασίας μεταξύ των κατοίκων έτσι όπως έχουν απογοητευθεί από τη συμπεριφορά της κρατικής μηχανής για την περιφέρεια γενικά. Αυτό οδηγεί σε μια κατάσταση πλήρους αδιαφορίας αλλά και αποχαύνωσης των κατοίκων, μια κι έτσι παραχωρούν όλο τον χώρο της δράσης και της εκμετάλλευσης σε αδηφάγους εταιρειούχους, κυνικούς, άπληστους, σε ανθρώπους χωρίς συναίσθημα και χωρίς βεβαίως ίχνος κατανόησης και αλληλεγγύης. Η απογοήτευση είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της χώρας και όχι μόνο των απομονωμένων ορεινών κυρίως περιοχών της.
Έχει ιδιαίτερη σημασία εάν κατορθωθεί μια επαφή μεταξύ της δημοτικής αρχής και των κατοίκων, σε θέματα αρχών και αξιών όμως και όχι απλών μικροσυμφερόντων ή μεγαλοσυμφερόντων· θα ήταν διαφορετικά κάπως τα πράγματα εάν επερχόταν κάποια συνάφεια, κάποια προσέγγιση του κοινοτιστικού τρόπου ζωής – δεν είναι μικρό πράγμα οι κοινότητες, ίσως να είναι και μια εναλλακτική μορφή διοίκησης εάν έπαιρναν περισσότερες πρωτοβουλίες οι κάτοικοι και δεν απελπίζονταν από τις απανωτές διαψεύσεις εκ μέρους των υπευθύνων [των υπευθύνων!].
Εκτός από υπομονή [για την επιβίωση] χρειάζεται και μια πειθαρχία στη σκέψη της αντίστασης, αλλά και κατάθεση ζώπυρων για την περιοχή προτάσεων υπέρ της πρωτογενούς παραγωγής. Δεν αρκούν η απαξίωση και οι ύβρεις προς κάθε ανευθυνοϋπεύθυνο, δεν αρκεί η ικανοποίηση της καταπράυνσης του θυμού τους και της απελπισίας τους· απαιτούνται συμμετοχή και δραστηριότητες που θα σώσουν τη λίμνη και την περιοχή. Το ότι οι «υπεύθυνοι» είναι εξωφρενικά απόντες από την ελληνική περιφέρεια είναι τοις πάσι γνωστό. Καιρός η απουσία να γίνει παρουσία – από άλλους όμως!