Με μεγάλη επιτυχία και την συμμετοχή πλήθος κόσμου, πραγματοποιήθηκε η πολιτική εκδήλωση – συζήτηση της Τομεακής Επιτροπής Κορινθίας του ΚΚΕ, χθες Σάββατο 27 Απρίλη στο Δημαρχείο του Κιάτου με θέμα: «Νερό: κοινωνικό αγαθό για τις ανάγκες του λαού ή εμπόρευμα για τα κέρδη των λίγων; Η πρόταση του ΚΚΕ».
Την κεντρική ομιλία πραγματοποίησε ο Γιάννης Κελλάρης, μέλος της ΕΠ Πελοποννήσου του ΚΚΕ και περιφερειακός σύμβουλος με την Λαϊκή Συσπείρωση ενώ μετά το τέλος της ομιλίας ακολούθησε συζήτηση και παρεμβάσεις από το κοινό, το οποίο παρακολούθησε με πολύ ενδιαφέρον την κουβέντα πάνω σε αυτό το σοβαρό ζήτημα λόγω και των οξυμένων προβλημάτων που υπάρχουν από την έλλειψη νερού .
Ο Γιάννης Κελλάρης αναφέρθηκε στην κατάσταση με τη διαχείριση του νερού στην Κορινθία, που έχει φτάσει σε οριακό σημείο.
Όπως ανέφερε, “χιλιάδες κάτοικοι και αγρότες λένε το νερό νεράκι, ενώ έργα υποδομής απαραίτητα για την αγροτική παραγωγή και την ύδρευση κατοικιών είναι στα αζήτητα.
Υπάρχουν περιοχές που αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά προβλήματα με πολύωρες διακοπές ειδικά το καλοκαίρι, ενώ δημιουργούνται προβλήματα και στην ποιότητα (νερό επιβαρυμένο με ρύπους, ακατάλληλο για πόση), όπως για παράδειγμα στον δήμο Βέλου Βόχας, όπου το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα έντονο. Ιδιαίτερα οξυμένα είναι τα προβλήματα για τους αγρότες της περιοχής, που αντιμετωπίζουν τεράστιες ελλείψεις σε νερό άρδευσης.
Αποτέλεσμα αυτού είναι να υπάρχουν τεράστιες καταστροφές στην αγροτική παραγωγή τα τελευταία χρόνια, ενώ την ίδια ώρα οι αγρότες αναγκάζονται να «χρυσοπληρώνουν» το νερό των γεωτρήσεων για να βγάλουν πέρα την σοδειά τους.
(…) Όλα αυτά δεν είναι ουρανοκατέβατα. Είναι τα αποτελέσματα του αντιλαϊκού πλαισίου που έχουν διαμορφώσει με την πολιτική τους όλες οι κυβερνήσεις. Η λογική της ανταποδοτικότητας, της λειτουργίας των επιχειρήσεων ύδρευσης με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, είναι κατεύθυνση της Ε.Ε., που λογαριάζει το νερό όχι ως κοινωνικό αγαθό αλλά ως εμπόρευμα.
(…) Για τους αγρότες, για το λαό συνολικά, οι κυβερνήσεις και το κράτος «σέρνονται». Την ίδια ώρα όμως, «ξεσκίζονται» για τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων εμφιάλωσης και εμπορίας νερού της περιοχής, αφού με «φαστ – τρακ» διαδικασίες δεσμεύουν νερό για την παραγωγή τους. Για τα μεγάλα επιχειρηματικά κέρδη απ’ ότι φαίνεται δεν υπάρχει κλιματική κρίση.
Κάνοντας μια αναδρομή στην μακρόχρονη πορεία εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών ύδρευσης ανέφερε ότι στην Ελλάδα, η υλοποίηση της πολιτικής της ΕΕ για ιδιωτικοποίηση του νερού μετρά πάνω από δύο δεκαετίες.
Το σύνολο των κυβερνήσεων προχώρησε σε ευθυγράμμιση του νομοθετικού πλαισίου με την ευρωπαϊκή Οδηγία – πλαίσιο τη γνωστή 2000/60Κ που όλα τα κόμματα την υπερασπίζονται ότι δήθεν θωρακίζει τον δημόσιο χαρακτήρα του νερού.
Στημν πραγματικότητα είναι η ίδια που προωθεί την εμπορευματοποίηση του νερού, της χρήσης του, των υποδομών του, των εργασιών συντήρησης δικτύου, την εκτόξευση των τιμολογίων, τον δραστικό περιορισμό της διάθεσης του νερού στον αγροτικό τομέα και την επιθετική προώθηση της εμπορευματικής λειτουργίας και ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας των επιχειρήσεων ύδρευσης.
(…) Σε όλη αυτή τη μακρόχρονη πορεία δεν μπορεί να κρυφτεί ότι ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ σε κοινό βηματισμό και παίρνοντας ο ένας τη σκυτάλη από τον άλλο, έβαλαν τη σφραγίδα τους:
- στη μετατροπή των ΕΥΔΑΠ- ΕΥΑΘ σε Ανώνυμες Εταιρείες
- στην εισαγωγή τους στον ναό του τζόγου, το χρηματιστήριο
- στο κομμάτιασμά τους και την εργολαβοποίηση λειτουργιών τους και τελικά
- στην ένταξή τους αρχικά στο ΤΑΙΠΕΔ από ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια στο λεγόμενο Υπερταμείο από τον ΣΥΡΙΖΑ.
(…) Οι δρομολογούμενες εξελίξεις, σε εφαρμογή του νόμου για την ΡΑΑΕΥ που ψηφίστηκε πέρσι το Μάρτη, με τις συγχωνεύσεις των φορέων ύδατος ουσιαστικά σε Α.Ε. εταιρείες, θα επιταχύνουν την παραχώρηση της κερδοφόρας διαχείρισης του νερού και των αστικών αποβλήτων στους επιχειρηματικούς ομίλους, βαθαίνοντας έτσι την ιδιωτικοποίηση – εμπορευματοποίηση των παρόχων ύδρευσης και άρδευσης, του νερού γενικότερα. Προσαρμόζεται ακόμα περισσότερο το πλαίσιο λειτουργίας της εγχώριας αγοράς, με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ για τη «ρύθμιση της υδατικής πολιτικής», σύμφωνα με τα αντίστοιχα πρότυπα για την απελευθερωμένη αγορά Ενέργειας, το οποίο είναι ένα απ’ τα προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης προκειμένου να εκταμιευθούν κονδύλια τα οποία θα κατευθυνθούν σε επιχειρηματικούς ομίλους και σε έργα που πρέπει να υλοποιηθούν μέσα στο επόμενο διάστημα.
Η αύξηση της επιχειρηματικής δράσης θα έχει ως αποτέλεσμα ακόμη μεγαλύτερες αυξήσεις στα τιμολόγια του νερού, ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση των υπηρεσιών, διάλυση των εργασιακών σχέσεων.
Αυτό δείχνει και η πείρα της απελευθέρωσης της αγοράς στην ενέργεια, ενώ τραγικά ήταν τα αποτελέσματα και στην απελευθέρωση των σιδηροδρόμων, με χαρακτηριστικό το έγκλημα στα Τέμπη..
Στη συνέχεια της ομιλίας του αναφέρθηκε αναλυτικά στα αποτελέσματα της πολιτικής εμπορευματοποίησης του νερού στην Κορινθία στα μεγάλα προβλήματα στην ύδρευση και την άρδευση, τονίζοντας την ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, περιφερειακών και δημοτικών αρχών, οι οποίοι επικαλούνται κάθε φορά την “κλιματική αλλαγή” και τα “ακραία φαινόμενα” για να δικαιολογήσουν αυτή την άθλια κατάσταση, την ανυπαρξία απαραίτητων έργων ύδρευσης και άρδευσης, το γεγονός ότι αυτά δεν είναι στην προτεραιότητά τους όπως είναι άλλα έργα για την καπιταλιστική ανάπτυξη της περιοχής.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά:
“Λόγω της κατάστασης που κρατά χρόνια τώρα είναι πολύ συχνό φαινόμενο Δήμοι να κηρύσσονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω των προβλημάτων με την έλλειψη νερού, όπως είναι οι δήμοι Βέλου –Βόχας και Λουτρακίου Περαχώρας – Αγ. Θεοδώρων πρόσφατα.
Πρέπει όμως να αναλογιστούμε, είναι πράγματι έκτακτη ανάγκη? Είναι όλα αυτά τα περιστατικά αλλά και όσα συμβαίνουν για δεκαετίες στην Κορινθία κεραυνός εν αιθρία – Μη προβλέψιμα;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι.
Όλοι αυτοί που υπερασπίζονται το σημερινό σύστημα διαχείρισης από κυβερνήσεις μέχρι δημάρχους, ξεδιπλώνουν κάθε φορά το θέατρο του παραλόγου για να αποπροσανατολίσουν από το κύριο: ότι τα προβλήματα στην ύδρευση και την άρδευση είναι προβλήματα διαχρονικής πολιτικής, που στόχο έχει την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση του νερού.
Ως βασικός ένοχος καταδεικνύεται η κλιματική αλλαγή. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου γίνεται η γνωστή καραμέλα, για να κρυφτούν οι απαράδεκτες ελλείψεις που βιώνουμε, σε μια παραλλαγή των γνωστών δικαιολογιών για το ότι φταίει ο στρατηγός άνεμος όταν καιγόμαστε, φταίνε τα ακραία καιρικά φαινόμενα όταν πνιγόμαστε εξαιτίας έλλειψης αντιπλημμυρικών έργων, φταίει ο σταθμάρχης για το έγκλημα και όχι η πολιτική απελευθέρωσης των σιδηροδρόμων και ότι τα συστήματα ασφάλειας είναι κόστος που μειώνει τα κέρδη τους, κλπ.
Όλως περιέργως, δεν φταίνε καθόλου τα εμφιαλωτήρια που θησαυρίζουν στην ορεινή Κορινθία και ανοίγουν συνεχώς νέες γεωτρήσεις. Επίσης αυτά δεν φαίνεται να επηρεάζονται καθόλου από την κλιματική αλλαγή και το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Συνεχίζουν την παραγωγή απρόσκοπτα, αντλούν άγνωστες ποσότητες και εμφιαλώνουν το νερό που αγοράζουμε από τα σουπερ μάρκετ επειδή δεν έχουμε πόσιμο στις βρύσες μας. Οι ίδιες εταιρείες μάλιστα όσο ανοίγει η όρεξή τους για μεγαλύτερα κέρδη, ζητούν στην πορεία αύξηση της δυμαμικότητας, κατοχυρώνουν με ταχείς ρυθμούς νέες περιοχές για γεωτρήσεις, με αποτέλεσμα η διεύθυνση υδάτων να προειδοποιεί τους δήμους να «προλάβουν» περιοχές για να μην καταλήξουν στα εμφιαλωτήρια όπως έγινε πρόσφατα με την νέα γεώτρηση της εταιρείας Βίκος που αδειοδοτήθηκε στο Κεφαλάρι πολύ κοντά σε πηγές και γεωτρήσεις του Δήμου που απειλεί να τις αφήσει χωρίς νερό!
Δεν φταίει επίσης ότι η εταιρεία NU Aqua που έχει αγοράσει τις εγκαταστάσεις της PEPSICO στο Λουτράκι και εκμεταλλεύεται το εξαιρετικό καρτεσιανό νερό της περιοχής, συνεχίζει απρόσκοπτα τις προσοδοφόρες δουλειές της την ίδια στιγμή που ο δήμος Λουτρακίου κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης αφού πολλές περιοχές του είναι αντιμέτωπες με την λειψυδρία!
Δεν φταίει ότι εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από το ΕΣΠΑ, το ταμείο ανάκαμψης και άλλα προγράμματα διατίθενται για την καπιταλιστική ανάπτυξη, στην Πελοπόννησο και παντού, για τουριστικές μαρίνες για να πιάνουν τα κρουαζιερόπλοια, εκατομμύρια ευρώ για τα αλιευτικά καταφύγια για να δένουν οι σκαφάτοι τα γιοτ, δίκτυα για να μεταφέρουν εκατοντάδες χιλιόμετρα το νερό για να γεμίζουν οι πισίνες και να ποτίζονται γκαζόν σε πεντάστερα ξενοδοχεία, αλλά έργα που είναι ζωτικής σημασίας για να καλυφθούν οι λαϊκές ανάγκες σε νερό είναι στον αυτόματο πιλότο, όπως π.χ. το φράγμα του Ασωπού, ένα έργο που θα μπορούσε να συμβάλει σημαντικά ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα επάρκειας νερού άρδευσης στην ευρύτερη περιοχή, έχει καταντήσει το «νέο γεφύρι της Άρτας» με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και περιφερειακών αρχών και όταν αυτό τελειώσει όπως πάλι μας λένε, δεν θα υπάρχουν δίκτυα για να φθάσει το νερό στα χωράφια γιατί «μόλις τώρα αυτά μελετούνται» και ποιος ξέρει σε πόσα χρόνια ή δεκαετίες θα κατασκευαστούν!
(…) Όλοι τους κρύβουν ότι πίσω από όλα αυτά τα προβλήματα υπάρχει ένα τεράστιο παιχνίδι συμφερόντων στο οποίο εμπλέκονται πολιτικές δυνάμεις, εταιρείες που εμπορεύονται το νερό, κατασκευαστικοί όμιλοι και ενδιαφερόμενοι διαχειριστές έργων ύδρευσης. Γι αυτό και συνειδητά ξεδιπλώνουν κάθε τόσο το θέατρο του παραλόγου. Φταίει η κλιματική αλλαγή, φταίει ο διπλανός δήμος που μας παίρνει τα νερά, φταίει η αλόγιστη χρήση και η υπερκατανάλωση, φταίει ο αγρότης που κλέβει το νερό.
Πάνω στην αγωνία των αγροτών και των κατοίκων πατούν και ανακοινώνουν έργα που θα τελειώσουν ή δε θα τελειώσουν μέχρι το καλοκαίρι, πασαλείμματα τελευταίας στιγμής.
(…) Αποδεικνύεται και στο ζήτημα της διαχείρισης του νερού έχουμε ένα κράτος που είναι εχθρικό απέναντι στις λαϊκές ανάγκες για φθηνό, υγιεινό και σε επάρκεια νερό, γιατί αυτές οι ανάγκες μπαίνουν κάθε φορά στο ζύγι του κόστους οφέλους με κριτήριο το κέρδος.
Είναι τελικά ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, όπου το νερό, η ηλεκτρική ενέργεια, τα τρόφιμα, η γη, τα δασικά οικοσυστήματα μετατρέπονται σε εμπορεύματα, όπως και κάθε κοινωνικό αγαθό και φυσικό πόρο. Και γι’ αυτό είναι αυταπάτη ότι στο πλαίσιό του μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση που θα μπορούσε να διασφαλίσει φιλολαϊκή διαχείριση, μια ουσιαστική ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.
Τόνισε ότι, σήμερα έχει σημασία ο αγώνας των εργαζομένων όλου του λαού απέναντι στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση του νερού, στην διεκδίκηση άμεσων μέτρων ανακούφισης, να στοχεύει στην συνολική ανατροπή της πολιτικής εμπορευματοποίησης του νερού και κάθε αγαθού για την κάλυψη των αναγκών του.”
(…) Το ΚΚΕ πρωταγωνιστεί στους αγώνες ενάντια στην πολιτική για την πλήρη εμπορευματοποίηση του νερού και τις ιδιωτικοποιήσεις που προωθούν κυβερνήσεις, ΕΕ, όμιλοι, επιχειρηματικοί όμιλοι διεκδικώντας:
Να προχωρήσουν άμεσα τα απαραίτητα έργα υποδομής (φράγματα, δίκτυα κλπ)
Να γίνει δραστική μείωση των τιμολογίων
Να μην υπάρξει καμιά διακοπή νερού στα λαϊκά νοικοκυριά.
Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού με δικαιώματα
Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στις υπηρεσίες ύδρευσης
Κατάργηση του αντιδραστικού νομοθετικού πλαισίου και των οδηγιών της Ε.Ε
Ταυτόχρονα προβάλει την μόνη ρεαλιστική πρόταση σήμερα για τη διαχείριση του νερού προς όφελος του λαού η οποία προϋποθέτει απαλλαγή από τους νόμους της αγοράς και του καπιταλιστικού κέρδους. Νερό, μονάδες επεξεργασίας, δίκτυα, άρδευση, αποχέτευση να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία και όχι εμπόρευμα, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και την προστασία του περιβάλλοντος.
Για να εφαρμοστούν και να διευρυνθούν οι επιστημονικές και τεχνολογικές λύσεις που μπορούν να εξασφαλίσουν την εξοικονόμηση της κατανάλωσης χωρίς την επιβάρυνση της λαϊκής κατανάλωσης.
Σε αυτή τη κατεύθυνση στα πλαίσια της εργατικής εξουσίας ένας ενιαίος κρατικός φορέας νερού που θα διαχειρίζεται το σύνολο των υδατικών πόρων και θα προχωρά στο σύνολο των αναγκαίων έργων υποδομής, θα συνεργάζεται με την κρατική βιομηχανία παραγωγής αναγκαίου υλικού με αποκλειστικό κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών του λαού για επαρκές, φθηνό, ασφαλές και ποιοτικό νερό.
Καταλήγοντας τόνισε ότι τα οξυμένα προβλήματα από την αντιλαϊκή πολιτική διαχείρισης του νερού, σε βάρος των αναγκών του λαού, πρέπει να γίνουν κριτήριο ψήφου μπροστά στης επερχόμενες ευρωεκλογές, καταδικάζοντας όλα τα κόμματα που “πίνουν νερό στο όνομά της Ε.Ε.”
“Με ένα πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα και πανευρωπαϊκά αμφισβήτησης αυτής της πολιτικής, για να ανοίξει ακόμα περισσότερο ο δρόμος για τις μεγάλες ανατροπές για την κάλυψη των διευρυμένων αναγκών του λαού, για την Ελλάδα και την Ευρώπη του Σοσιαλισμού!“.
