Άγιοι Θεόδωροι: Ξεκίνησε η λειτουργία αυτόματου μηχανήματος πληρωμής λογαριασμών της ΔΕΥΑΛ-Αγ.Θ

Ειδα τωρα (δια μεσω του LB), τον παλαιο αυτον, πετρινο σταθμο του ΟΣΕ, των Αγιων Θεοδωρων, και συγκινηθηκα καπως, αλλα και μου ηρθανε συγχρονως και πολλες θυμησες, απο το υπεροχο & ομορφο, αλλα συναμα, και αξεχαστο & αλησμονητο αυτο, παρελθον! Και αυτο διοτι οταν ημουνα και εγω καποτε πιστιρικας, και συγκεκριμενα εκει κοντα στην ηλικια των εξι με επτα ετων, με ειχαν παρει, θυμαμαι τοτε, η γιαγια και ο παππους μου απο το χερακι, και ειχαμε παει τοτε, μεσω αυτου του σιδηροδρομου (γνωστος και ως “οτομοτρις”, αυτος), απο τον σταθμο του Πειραια εις τους “Αγιους”, (διοτι συνεβαινε εκεινη την περιοδο, να εργαζοταν στο λογιστηριο του τοτε σχετικα νεοτευκτου, ξενοδοχειου “Χανικιαν”, ο συγχωρεμενος, ο γαμπρος της γιαγιας – συζυγος της αδελφης της). Με αφορμη λοιπον αυτη την εκδρομουλα, μου απολαλυψανε (εν ειδει ευχαριστης εκπληξεως), αυτοι οι δυο πολυαγαπημενοι προγονοι μου, την απο μερους τους αποκτηση ενος ολοκαινουργιου διαμερισματος, κυριολεκτικα στο ενα μετρο απο την θαλασσα, εκει σε αυτο το διαμερισμα δηλαδη, οπου και περασα (αλλα και περασαμε ολοι μας – συγγενης, φιλοι και γνωστοι), τα μεχρις στιγμης, καλυτερα μου χρονια, της ζωης… Τασος

Σαν συνέχεια του (09:18), να πω λοιπόν, ότι αρκετές υπήρξαν οι φορές, που εκείνο τον καιρό, είχαμε την τύχη να διαμείνουμε η ακόμη και να παραθερίσουνε ( οικογενειακώς, εννοώ) στο υπέροχο αυτό, καθώς και πολύ “προχώ”, για εκείνη την μακρινή εποχή του, το ξενοδοχείο Χανικιάν. Τα τρία (3) αυτά αδέλφια που το ίδρυσαν και το διαχειριζόντουσαν επί σειρά αρκετών ετών αυτό, δηλαδή ο Θεόδωρος Χανικιαν, ο Ουσίκ Χανικιάν, αλλά και ο Γρηγόρης Χανικιάν (με το γουστοζικο, όσο και λίαν χαρισματικό, αλλά και ακόμη, και ταπεινό αυτο σπιτάκι του, ευρισκόμενο ακριβώς στα μετόπισθεν του ξενοδοχείου του, με τα πολλά πολλά του, σκυλάκια & γατάκια, πέριξ της αυλής του!!), ήταν εξαιρετικά εργατικοί, δημιουργικοί, φιλόξενοι και ωραίοι τύποι, αλλά και πάνω απ’ όλα, και ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. αυτοί οι τρεις! Όπως προείπα, αρκετές υπήρξαν οι φορές που είχαμε μείνει εκεί, και μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικά, πως προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80, και για τα δύο (2) δωμάτια που συνήθως πιάναμε και καταλαμβάναμε (τρίκλινο & δίκλινο) στον όγδοό του όροφο, (αλησμόνητο & αξέχαστο πραγματικά, αυτό το εντυπωσιακό “πανοράμικ” των 180 μοιρών προς την μεριά της θάλασσας), πληρώνε ο πατέρας μου τότ περί της10.000 δραχμές ( μπορεί και λιγότερα!), έκαστο, συν μαζί με το ευρωπαϊκό του πρωινό, αλλά και το λουκούλειο γεύμα η δείπνο, παρακαλώ!! 10.000 δραχμές σήμερα – αλλά και για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά ακόμη, και για να έχουμε υπόψιν, να γνωρίζουμε και να ξέρουμε, το ΠΟΥ και το ΠΩΣ ακριβώς μας καταντήσανε – είναι περίπου 30 ευρώ, όσο δηλαδή κοστίζουν δύο μόλις… πίτσες (σε… προσφορά, υποτίθεται), σε κατάστημα franchise, γνώστης πιτσαδόρικης, αλυσίδας… Θυμάμαι ακόμη, πως το “Χανικιάν”, είχε και ένα καταπληκτικό self service εστιατόριο, μπροστά ακριβώς στη παραλία, εκεί δηλαδή, που σκάει το κύμα, και εις την ταμειακή μηχανή του οποίου δέσποζε & ξεχώριζε, επί σχεδόν μονίμου βάσεως, εκείνη η χαρακτηριστική εικόνα, φυσιογνωμία, αλλά και μορφή (σαν να τον βλέπω μπροστά μου και ενώπιον μου, τώρα!), του ενός εκ των τριών ιδιοκτητών του, του Ουσίκ Χανικιάν, και ο οποίος φυσικά, δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα, να εργάζοταν τότε αυτός, ως σαν ένας απλός υπάλληλος, στην εμβληματική, επιχείρηση του, αυτή! Σαν επίλογος?? Τι να πεις, δυστυχώς – τώρα πιά – πααάνε, οοόλα, μα οοόλα, αυτά (ενδεχομένως δε, και αμετάκλητα και οριστικά)!! Περασμένα μεγαλεία, διηγώντας τα να κλαίς, τελικά!! Τασος