- Κι ενώ “η Ισπανία προχωρά”, όπως είναι ο τίτλος της συμφωνίας Σοσιαλιστών και Αριστεράς που ετοιμάζονται για τη δεύτερη προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας, η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο με την κοινωνική πλειοψηφία να φτωχοποιείται, να ζει στην ανασφάλεια και να βλέπει καθημερινά βασικά κοινωνικά και ατομικά δικαιώματά της να ξηλώνονται.
Και είναι πραγματικά εντυπωσιακό και εν πολλοίς άγνωστο στους περισσότερους – όχι τυχαία – ότι σε μια άλλη χώρα του Ευρωπαϊκού Νότου, μια μεγάλη χώρα του σκληρού πυρήνα της Ευρωζώνης, μπορεί και υπάρχει άλλος δρόμος.
Ένας εντελώς διαφορετικός δρόμος, στον αντίποδα αυτού που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση, με ριζοσπαστικές και εφαρμόσιμες παρεμβάσεις, με σαφές κοινωνικό πρόσημο και ταξική μεροληψία.
Μια πολιτική, που αποτυπώνεται στα πάνω από 230 μέτρα που συμφωνήθηκαν μεταξύ των Σοσιαλιστών του Πέδρο Σάντσεθ και της Αριστεράς της Γιολάντα Ντίαθ και περιλαμβάνουν πολύ σημαντικές πρωτοβουλίες για την προστασία της εργασίας, των εισοδημάτων, της κατοικίας, της υγείας και της παιδείας, των δικαιωμάτων, την πράσινη ατζέντα και την πολιτική προστασία.
Κι επειδή στη χώρα μας, την Ελλάδα 2.0, την Ελλάδα της επενδυτικής βαθμίδας, την Ελλάδα του “Σταθερά, τολμηρά μπροστά”, τέτοιες πολιτικές εμφανίζονται ως ξεπερασμένες, ουτοπικές και ιδεοληπτικές, αξίζει να αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένα από τα 230 της συμφωνίας Σοσιαλιστών-Αριστεράς για να καταλάβουμε ότι, όχι μόνο μπορούν αυτά να εφαρμοστούν στην πράξη και μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, αλλά αποδεικνύουν ποιός τελικά εκπροσωπεί το παλιό, το «σκουριασμένο», το αποτυχημένο, τις νεοφιλελεύθερες, δηλαδή, συνταγές.
Μείωση ωραρίου εργασίας στις 37,5 ώρες την εβδομάδα ως το 2025 – θυμίζω η χώρα μας είναι πρωταθλήτρια με 41 ώρες και πρόσφατα νομοθέτησε το 13ωρο.
Νόμος για την τηλεργασία και τις υβριδικές εβδομάδες εργασίας, αύξηση όλων των συντάξεων ώστε να φτάσουν στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Συνέχιση της κατασκευής κοινωνικής κατοικίας με στόχο να φτάσει στο 20% της συνολικής προσφοράς στη χώρα, με κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης, όπως και στην Πορτογαλία.
Περιορισμός της αύξησης των ενοικίων με παροχή κινήτρων και δείκτες τιμών σε κάθε περιοχή.
Στα νοικοκυριά με εισοδήματα έως 37.800 Euro, επταετείς πιστώσεις με πάγωμα της δόσης για ένα έτος, για στεγαστικά δάνεια που λαμβάνουν.
Ενίσχυση πρωτοβάθμιας περίθαλψης σε προσωπικό κι υποδομές και μείωση των χρόνων αναμονής σε χειρουργεία κα ιατρεία.
Καθολική εκπαίδευση από 0-3 έτη. Βελτίωση συνθηκών και αμοιβών εκπαιδευτικών, αύξηση ύψους υποτροφιών.
Κατοχύρωση της πρόσβασης στο νερό για όλους. Διπλασιασμός νοικοκυριών με κοινωνικό επίδομα ηλεκτρικής ενέργειας και ισχυρή φορολόγηση εταιρειών ενέργειας και τραπεζών.
Διεύρυνση δικαιωμάτων γυναικών, ΛΟΑΤΚΙ, άδεια μητρότητας και πατρότητας έως 20 εβδομάδες, αναγνώριση Κράτους της Παλαιστίνης, όπως έκανε η Ελληνική Βουλή επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι προφανές από τα παραπάνω ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια επανάσταση ή τον Σοσιαλισμό με δημοκρατία κι ελευθερία. Σίγουρα, όμως, μιλάμε για μια πολιτική σε εντελώς άλλη κατεύθυνση που ξεκινάει από κάτω προς τα πάνω δίνοντας έμφαση στην αξιοπρεπή διαβίωση και τις βασικές ανάγκες εργαζομένων, μικρομεσαίων, αυτοαπασχολούμενων, που θα έπρεπε να είναι δεδομένα και εξασφαλισμένα για όλους τον 21ο αιώνα.
Η κυβέρνηση της χώρας μας ,ωστόσο, υπηρετεί τους λίγους και ισχυρούς πετώντας “ψίχουλα” ή παίρνοντας ακόμα και αυτά από μια κοινωνία που έχει υποστεί τα τελευταία 15 χρόνια απανωτές κρίσεις.
Είναι υποχρέωσή μας, υποχρέωση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, με βάση και το παράδειγμα της Ισπανίας να καταθέσουμε ένα πολιτικό σχέδιο που θα αναδεικνύει ξεκάθαρα τους δύο κόσμους που εκπροσωπούμε με τη ΝΔ και μια εναλλακτική πρόταση που είναι εφικτή και πιο αναγκαία από ποτέ.
Σε ένα λαό που συνεχώς βουλιάζει και απογοητεύεται, να μιλήσουμε δυναμικά και με επιχειρήματα για μια κοινωνία αλληλεγγύης απέναντι στην κοινωνία της «ζούγκλας».
Και να είμαστε σίγουροι ότι ο κόσμος εκεί έξω, και βλέπει, και καταλαβαίνει, και στηρίζει αυτούς που με τις θέσεις και τις πράξεις τους το αποδεικνύουν καθημερινά.