- Οι νέοι κακοί δεν έκαναν τον κόπο να φορούν κουκούλες ή μάσκες και δεν σκοτίζονταν να κρύβονται πίσω από μυστικές ταυτότητες
Τζίμμυ Κορίνης,Pulp fiction
Επειδή πολλά συμβάντα εγκληματολογικού [κι όχι μόνον αστυνομικού] ενδιαφέροντος διαβάζουμε τον τελευταίο καιρό στα ΜΜΕ, ίσως χρειάζεται μία οριοθέτηση
1.έχει γραφτεί ότι συνήθως ο εγκληματίας έχει δύο ουσιώδη γνωρίσματα:εγωισμό χωρίς όρια και ισχυρή [αυτο]καταστοφικότητα[Φρόυντ]
2.έχει υποστηριχθεί ότι πολλές φορές το συναίσθημα ενοχής προηγείται του εγκλήματος ή και το προκαλεί[Φρόυντ]
3.η [αυτο]τιμωρία,ακόμα και του εγκληματία που ‘ρίχνει όλη την ευθύνη στο θύμα’,συνιστά και γι’αυτόν μία μορφή προσωπικού ηθικού εξαγνισμού
4.όταν ο εγκληματίας συνειδητοποιεί το βάρος της ενοχής του δεν την αποσείει,ούτε τη χρεώνει στη μοίρα
5.συχνά για να μην τιμωρηθεί ο ηθικός αυτουργός ενός εγκλήματος τιμωρούνται οι φυσικοί αυτουργοί κάποιου άλλου εγκλήματος
6.ορισμένοι [εξακολουθούν να]πιστεύουν ότι η τιμωρία/κάθαρση συνιστά ταυτόγχρονα και καθαρμό από τον ‘μιαρό’εγκληματία
7.η ίδια ‘τιμωρία’ για τους δολοφόνους και τους κλέφτες δεν είναι μόνον παράλογο κι ατελέσφορο μέτρο,αλλά και επικίνδυνο[αφού έτσι εύκολα ο κλέφτης γίνεται φονιάς][Thomas More,Ουτοπία]
Δεν ξέρω με ποιό τρόπο θ’αποκωδικοποιήσει τα παραπάνω ο αναγνώστης και πως θα τα συνδέσει με την επικαιρότητα,όμως θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι –κατά την εγκληματο-λογική εκδοχή-διευκολύνουν στην κατανόηση
ΥΓ.’’Κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί το αίμα που ζητά να απολογηθεί’’[Π.Κασιμάτης,Περί Κύρου Περί Ουρανού]