Λάβαμε το παρακάτω δελτίο Τύπου από τη “Δημιουργία Ξανά” σχετικά με την εγχώρια αμυντική παραγωγή:
Όσο η Ελλάδα αναλώνεται σε εσωτερικά ζητήματα μηδαμινής σημασίας, η Τουρκία συνεχίζει την ανάπτυξη δικών της οπλικών συστημάτων, υπογράφοντας συμβόλαια εξαγωγών πολλών δις. Μοιραία λοιπόν γεννάται το ερώτημα για το πώς σκοπεύει η Ελλάδα να αξιοποιήσει την εγχώρια αμυντική βιομηχανία, ενώπιον μάλιστα μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Την τελευταία περίοδο διαβάζουμε πολλά άρθρα και σχόλια για την παραγωγή ή την συμπαραγωγή οπλικών συστημάτων. Συνήθως καταλήγουν στη διαπίστωση πως οι εκάστοτε κυβερνώντες έχουν «αφήσει τη χώρα χωρίς πολεμική βιομηχανία». Γιατί το έκαναν αυτό; Επεδίωκαν μήπως την αμυντική της απογύμνωση; Όχι, βέβαια. Η απάντηση βρίσκεται, ακόμη μία φορά, στο απολύτως αναποτελεσματικό πλέγμα θεσμών και διαδικασιών της δημόσιας διοίκησης.
Η Τουρκία έχει υφυπουργείο Αμυντικής Βιομηχανίας το οποίο συντονίζει τα πάντα. Στην Ελλάδα έχουμε πληθώρα επιτροπών, γραφείων και συναρμόδιων υπηρεσιών που υπάγονται σε διαφορετικούς φορείς και αποτελούν τροχοπέδη σε κάθε εγχώρια προσπάθεια. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία του προγράμματος «Κένταυρος» της ΕΛΒΟ, που χρειάστηκε 2 χρόνια για να σχεδιασθεί και 20 χρόνια για να μην ολοκληρωθεί μολονότι η διαμάχη των κρατικών φορέων μεταξύ τους συνεχίζεται! Ένα φιλόδοξο project για κατασκευή 145 τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης, στο οποίο συμμετείχαν ελληνικές και ξένες εταιρείες, ξεκίνησε το 2000 με τη δημιουργία ενός εξαιρετικά επιτυχημένου πρωτοτύπου και κατέληξε σε φιάσκο, με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας να ζητάει από την ΕΛΒΟ την έντοκη επιστροφή των 3 εκατομμυρίων ευρώ περίπου, που πήρε ως προκαταβολή. Πολύ μεγάλο και χρονοβόρο ανέκδοτο, με το οποίο, δυστυχώς, γελούν άλλοι εις βάρος μας.
Κι ενώ ο Ερντογάν νίκησε στην Αρμενία χρησιμοποιώντας κυρίως πολεμικά drones,
η επιτροπή του ΕΡΕΥΝΩ- ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ-ΚΑΙΝΟΤΟΜΩ απέρριψε προτάσεις για την ανάπτυξη εγχώριων μη επανδρωμένων αεροσκαφών, τόσο το 2011 όσο και το 2017 γιατί θεωρήθηκαν… μη καινοτόμες!Όμως, όταν καταφέρνει και ξεφεύγει από τα γρανάζια των ανευθυνοϋπεύθυνων, η ελληνική αμυντική βιομηχανία κάνει θαύματα. Τα αντιαεροπορικα συστήματα Patriot και Crotale, οι κονσόλες ελέγχου πυραύλων Hawk, οι φορείς ρουκετών Mica, τα οχήματα Asrad Hellas έχουν σε μεγάλο ποσοστό τη σφραγίδα της. Δεν έλειψαν μάλιστα και περιπτώσεις αμιγώς ελληνικών ιδιοκατασκευών όπως το ηλεκτρονικό συγκρότημα του πυραύλου IRIS-T. Η χώρα μας συμμετείχε επίσης σε διακρατικά προγράμματα όπως η ανάπτυξη του πυραύλου ESSM και του μη επανδρωμένου αεροσκάφους nEUROn.
Η “Δημιουργία Ξανά” πιστεύει ότι τόσο ο δημόσιος όσο και ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα διαθέτουν ανθρώπους με εξαιρετική τεχνογνωσία και ικανότητες στον σχεδιασμό και την υλοποίηση της παραγωγής οπλικών συστημάτων. Δεν διαθέτουμε όμως σοβαρό θεσμό στον ρόλο του project leader, που να λειτουργεί ανεξάρτητα από πολιτικές συμπάθειες και αντιπάθειες, συγκρούσεις μεγαλοπαραγόντων, επιδιώξεις “μίζας” και μικροπολιτικά ψηφοθηρικά τεχνάσματα. Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας δεν ξεκινάμε από τις επιχειρησιακές ανάγκες, όπως γίνεται παντού στον κόσμο. Ξεκινάμε από πώς θα χρηματοδοτήσουμε τις κρατικές βιομηχανίες για να συνεχίσουν να λειτουργούν και να μην δημιουργηθεί κοινωνική αναστάτωση. Οι παραγγελίες περιττών ή ακατάλληλων προϊόντων, είναι η νομότυπη πατέντα χρηματοδότησης.
Έτσι όμως δεν φτιάχνεις άμυνα. Φτιάχνεις εκλογικό προφίλ. Μπορείς, μ’ αυτό, να νικήσεις σε εκλογές. Όχι όμως σε πόλεμο.
Είμαστε ικανοί να παράξουμε οπλικά συστήματα? Σαφώς. Αλλά προτιμούμε την παραγωγή φέτας, γιαουρτιού, πιτόγυρων, φραπέδων και κλαρινογαμπρών.