Κομπλεξικός ή κακός; ‘H και τα δύο;;

Κάθε άνθρωπος γεννιέται με κάποιες αδυναμίες σωματικές ή κοινωνικές, που αν δεν τις ξεπεράσει εγκλωβίζονται σε συναισθήματα μειονεκτικότητας και ανεπάρκειας.

Τα «θέματα» που αφορούν λοιπόν τα κόμπλεξ πέρα από την εξωτερική εμφάνιση  έχουν να κάνουν και με την σεξουαλική ικανότητα η οποία αποτελεί συνηθισμένο αντικείμενο κόμπλεξ και αισθήματος κατωτερότητας στους άντρες, την εξυπνάδα και την ικανότητα.

Στον αντίποδα των κόμπλεξ κατωτερότητας έχουμε τους ανθρώπους που προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι, πιο έξυπνοι, πιο όμορφοι, πλουσιότεροι, πιο πονηροί , πιο ευρηματικοί ..πιο , πιο ..Το σύμπλεγμα εδώ εγκαινιάζεται από την αρχική πρόθεση των ανθρώπων, να ξεκινούν κάθε συναναστροφή τους, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι είναι ανώτεροι από τους υπόλοιπους. Εξ ού και οι φρασεις, “ξερεις ποιος είμαι εγώ” “εμένα με ξέρουν όλοι”, “εγώ έκανα αυτό, εγώ έκανα εκείνο, εγώ, εγώ, εγώ…” Εξ ού και οι συμβουλές “κάνε αυτό, κάνε το άλλο..”

Ο κραυγαλέος τρόπος που το κάνουν πολλές φορές γίνεται αντικείμενο κοροϊδίας καθώς τείνουν να γίνουν αντιπαθητικοί ακόμα και μισητοί. Στην πραγματικότητα αυτοί οι άνθρωποι διακατέχονται από συναισθήματα μειονεξίας που τα κρύβουν έντεχνα φτάνοντας στο άλλο άκρο, αφού ουσιαστικά προσπαθούν να «πείσουν» τον ίδιο τους τον  εαυτό ότι είναι καλύτεροι, εξυπνότεροι, πιο πονηροί, κλπ

Ο τρόπος αυτός το μόνο που βοηθάει είναι να τους αποξενώσει από τους άλλους και να μην λάβουν ποτέ την αναγνώριση που επιθυμούν.’Ισως περιστασιακά, όσοι δε, τους σιγοντάρουν, όσοι τους υποβοηθούν-υποκινούν σε τέτοιες συμπεριφορές, έχουν τα ίδια κόμπλεξ. Γιαυτό ταυτίζονται άλλωστε.

Ειδικά σε περιπτώσεις που το κόμπλεξ ,τους εχει παρασύρει και σε άλλες αδυναμίες, όπως π.χ. ο αλκοολισμός,ο τζόγος, εκεί τα πράγματα παίρνουν άλλη διάσταση. Χρήζουν ψυχιατρικής βοήθειας.

Συχνά η όλη στάση που τηρεί το άτομο με παθολογικά συμπλέγματα δημιουργεί μια άσχημη εικόνα και διεγείρει αρνητικά συναισθήματα στους γύρω του. Έτσι θα δούμε άτομα «σνομπ», επιδεικτικά, υπερβολικά, προκλητικά, εκκεντρικά, μαζεμένα, ανασφαλή, δειλά, που όμως με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο φωνάζουν ότι δεν ….αγαπήθηκαν ή ότι ….θέλουν ν αγαπηθούν.

Σίγουρα έχετε προσέξει πόσο εριστικοί και αγενείς έχουν γίνει οι περισσότεροι.

Είναι τουλάχιστον ανάγωγο και χυδαίο να κρίνεις τα πάντα και να σχολιάζεις πικρόχολα, άτομα και καταστάσεις που απλά δεν γνωρίζεις. “Το κόμπλεξ σε όλο το μεγαλείο του, δεν αφήνει στην καρδιά σου , να φωλιάσει η ευγένεια και τα θετικά συναισθήματα. Δεν αναγνωρίζεις ούτε χαρίσματα, ούτε δεξιότητες ούτε φυσικά το κάλλος”είχε γράψει χαρακτηριστικά η Μαρία Περδικέα

Οι κομπλεξικοί ξαφνιάζονται πάντα όταν συναντούν ανθρώπους ικανούς,καλοσυνάτους, ωραίους, επιτυχημένους. Ο συνδυασμός όλων αυτών απλά τους σκοτώνει και τους βγάζει τον κακό, τον χειρότερο εαυτό που κρύβουν βαθιά μέσα τους.

“Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν…
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν” έχει γράψει τόσο σοφά ο Κώστας Βάρναλης.

Είναι οι απόκληροι της κοινωνίας. Τους χλευάζουν, τους βάζουν “μπροστινούς” και τους περιγελούν.Στο τέλος τους πετούν, σα στυμένες λεμονόκουπες. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, για τους ίδιους και μόνο, έχοντας τη χαρά της καταστροφής που δημιουργούν, επειδή πρόκειται για ψυχωσικά άτομα, θα τα κάνουν όλα μπάχαλο. Θα στραφούν εναντίον των “φίλων”, γιατί φίλους δεν έχουν.

Τους συναντάς παντού, στον δρόμο, στα μαγαζιά, στα καφέ, στο γυμναστήριο, στις κοινωνικές εκδηλώσεις, στα σχολεία, στο Δημόσιο, σε όλες τις δουλειές – εννοείται πως στα media έχουν “στρατηγικές θέσεις” ακόμα και αν είναι με ένα μάτι, ή αν είναι 200 ετών ή αμόρφωτοι ,ή τρέχουν ξοπίσω τους δικαστικοί επιμελητές με κατασχετήρια, ή αν χρωστούν της Μιχαλούς,ή αν τα ενοίκια που θα έπρεπε να λαμβάνουν, κατατίθενται υπέρ τρίτων, ή δε λένε καλημέρα σε συγγενείς, φίλους και γείτονες, ή δανείζονται ευτελή ποσά για να τζογάρουν. Μπορεί να έχουν συρθεί στα δικαστήρια για χίλιους δυο λόγους, μπορεί να τους κυνηγούν παπάδες και δαίμονες ,αλλά οι κομπλεξικοί είναι πανταχού παρόντες.

Οι κομπλεξικοί άνθρωποι είναι αποθήκη συμφορών. Δεν σου προσφέρουν απολύτως τίποτα.

Ο κομπλεξικός δεν μπορεί, και δεν θα μπορέσει ΠΟΤΕ, να φτάσει στο μεγαλείο και την απλότητα του χαρισματικού ή απλώς φυσιολογικού ανθρώπου που το σύμπαν του έδωσε κάποια πράγματα απλόχερα. Έχει επίγνωση του πόσο λίγος είναι, δεν μπορεί να το χωνέψει και αναγκαστικά επιλέγει ανέντιμα μέσα για να το πολεμήσει. Δεν έχω συναντήσει ποτέ κομπλεξικό άνθρωπο να παραδέχεται τα λάθη του, τις αδυναμίες του, τα ελαττώματά του, μπροστά σε άλλους. Η  αληθινή νοοτροπία των ανθρώπων αυτών, οι οποίοι στην πλειονότητα τους είναι επιθετικοί, κακότροποι και με το παραμικρό δεν διστάζουν να προσβάλλουν, να ειρωνευτούν και να κακολογήσουν τους άλλους. Ατιμο σύνδρομο κατωτερότητας…

“Αν στον κόσμο σήμερα υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που επιθυμούσε τη δική του ευτυχία περισσότερο απ’ ό,τι επιθυμούσε τη δυστυχία των άλλων, σε μερικά χρόνια θα είχαμε έναν παράδεισο” έχει πεί ένας Αγγλος φιλόσοφος.

Και επειδή αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σε τούτο τον τόπο, θα αρκεστώ σε μια φράση που διάβασα η οποία καταδεικνύει την ποιότητα μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας.

“Κάθε φορά που ένας φίλος μου έχει μια επιτυχία, κάτι μέσα μου πεθαίνει”.

Εν τέλει οι κομπλεξικοί άνθρωποι είναι κακοί;; NAI, είναι !